mezar mezar papatya | texting

otuz yedi ölü taklidi

Mara

Yves'i görmeyeli haftalar oldu. Ona kızgın değildim. Kazadan sonra ben uyanana kadar yarım yamalak uykularla başımda beklediğini biliyordum, Hugo ne kadar araya girip aksini söylese de biliyordum. 

Hiçbir zaman tasasız biri olamamıştım. Şimdi fark ediyorum da, kendimi hep başkalarının acılarına adamışım.

Annemle babamın anlaşmazlıkları,
İnsanların menfaatleri uğruna yaptıkları,
bir başkalarının benim hayatıma dahil olmaya çalışmaları..

Kendi sonumu başkalarına hazırlatmış gibiydim. Başkalarının yerine üzülüp, başkalarının yerine kahrolurken benim değil onların benim hayatımı yaşamalarına izin vermişim.

Ben başkaları için ölürken yanımda başkaları namına hiç kimse yoktu. Sadece Yves vardı, nefesimi bileklerimde kesmek istediğimde ya da odamı ateşe vermeye çalıştığımda...

Ve şu an ona her ne kadar ihtiyaç duyuyor olsam da, yanımda olmasını istemeye hakkım yoktu.

Odamdaydım, annemle babam yine kavga ediyorlar, sesleri kulaklarımda yankılanıyordu.

Kulaklarımı tıkayıp elimdeki telefona odaklanmaya çalıştım.

Mesaj bildirimini aldığımda umutsuz bir sesle mesaj uygulamasına giriş yaptım, ekran açıldığında aylardır mesaj almadığım Yves'den mesaj almış olmayı hiç beklemiyordum. 

Unknown:
Son bir ipucu sana.
[15.56] 

Unknown:
Şehir Mezarlığı - On üçüncü bölge, yirmi yedinci mezar.
[15.57]