Kidnapt

22

                                                                                      dagboek kirsten

"hoi mezelf denk ik, want niemand anders kan dit zien..... we zitten al een tijdje opgesloten hier en met we bedoel ik lisa en mij. ja lisa ook ze hebben lisa ook gevonden en meegenomen, maar eerst was ik hier alleen.

het doet me slecht om hier te zitten, ik ben vaak gewond en heb veel pijn, maar maak je geen zorgen het komt vast goed.... Lisa en ik hebben al een paar keer geprobeerd te ontsnappen, ik ook in me eentje toen lisa er nog niet was.

maar ontsnappen is zinloos we komen hier niet weg wat we ook doen het is zinloos.... ik ben al een paar keer met een pistool geschoten in me arm meestal. dus heb nu allemaal littekens op me arm en eigenlijk gewoon overral op me lichaam van de mishandelingen.

Lisa trouwens ook, maar dan in en op haar been, ik kan aan haar zien dat ze het moeilijk heeft met alles hier, met de jongens vooral. ik maak me zorgen om haar en ben bang dat ze een eind aan haar leven wil maken hier..... ik eigenlijk ook wel momenteel.

tuurlijk wil ik graag naar huis, naar mijn "eigen" kamer en eigen bed, ik mis mijn ouders daarom ook heel erg ik heb de ochtend dat ze me meenamen ze een laatste knuffel en kus gegeven. mijn zus was er niet die dag dus ik heb geen afscheid kunnen nemen, ik hoop dat ze mij missen en altijd door blijven zoeken naar ons wat er ok gebeurt.

ik heb geen contact met de buiten wereld alleen als de dokter belt of langs komt, maar dat is het dan ook alleen. ik ben spriet mager en eet niet omdat ik niks binnen kan krijgen van de stress, ik doe me best om s'ochtends - s'middags en s'avonds te eten maar meestal is het alleen s'avonds.

de eerste paar dagen waren een hel hier...ik heb veel gehuild en ben vaak geslagen en vaak geprobeerd te onstsnappen. ook ben in aangeraakt en verkr8 door......nou dat doet er eigenlijk niet toe ik probeer het uit me hoofd te zetten en het er niet over te hebben. al mijn emoties zijn van me afgenomen en weggegooid ver weg van hier.

maar er is nog een klein beetje van me gevoelens over..... en dat is voor Rafael, hij is de laatste tijd echt heel lief voor me geweest en heeft goed voor me gezorgd en als ik wat verkeerds heb gedaan dan word die Niet boos tot mijn verbazing.

                                                        

*realiteit*

"hey kirsten ben je albezig met schrijven?" ik kijk achterom en zie Rafael achter me staan met een nieuwsgierige blik, " ja, ik probeer gewoon wat, maar het is mijn dagboek dus je hoeft het niet te weten" ik kijk serieus naar hem en draai me dan weer om richting de muur," oke ik hoef het niet te weten het is immers van jouw"

pov. rafael .

ik zie kirsten in haar dagboek schrijven op haar kamer, zal ik kijken denk ik bij mezelf? ja ik doe het gewoon ik ben wel benieuwd wat ze schrijft, misschien iets over mij...?

ik ga achter haar staan en zeg dan "hey kirsten ben je al bezig met schrijven?" ze draait zich om naar mij en kijkt me aan " ja ik probeer gewoon wat, maar het is mijn dagboek dus je hoeft het niet te weten" jammer denk ik bij mezelf ik wil het wel graag lezen. maar ik zeg" oke ik hoef het niet te weten het is immers van jouw" ze kijkt serieus naar mij en dan draait ze zich weer om, ik loop weg en zeg in mezelf" ik moet dat dagboek lezen!"......

donders okeeeee een dagboek story van haar..... denk je echt dat Rafael het gaat lezen? ik hoop het niet voor hem! dagboek is privé ook al is er weinig privé daar lijkt me... maar tot morgen nińos.