Ölünce Sevemezsem Seni <𝓣𝓪𝓶𝓪𝓶𝓵𝓪𝓷𝓭ı>

ÖSS~2

Seni sevmek intihar da
Sevmemek ihtimal bile değil

"Tekrar teşekkür ederim Arsen. Sana o kadar minnettarım ki nasıl karşılığını vereceğimi bilemiyorum."

Yaklaşık 15 dakikadır Nazende Hanım bana teşekkür etmeye devam ediyordu ama benim pek dinlediğim söylenemezdi. Aklım karmakarışık olmuştu ve düşünmem gereken çok daha önemli şeyler vardı. Efdal'in durumundan kızlara bahsetmek istemiyordum. Onlara güvenmediğim için değildi bu düşüncemin sebebi. Sadece ağızlarından kaçırmalarından ya da acıyarak bakarak her şeyi fark ettirmelerinden korkuyordum. Ama diğer türlü de çok saçma olacaktı. Arkadaşlarım gerizekalı değildi ve düne kadar kaçacak delik aradığım çocuğa bugün aşık oldum dersem benim kişilik bozukluğu yaşadığımı düşünür ve beni en yakın psikiyatri kliniğine sevk ederlerdi. İşin bir de Furkan yönü vardı tabi. Çocukla daha bugün resmen flört etmişken hiçbir şey olmamış gibi karşısına Efdal ile çıkarsam hakkımda neler düşünürdü kim bilir?! Ona ah Furkan'cım aslında ben senden hoşlanıyorum ama bazı durumlar oldu, kısa bir süreliğine Efdal ile olmam lazım diyemezdim ki. Furkan'la bir ilişkimiz olsa ya da ona cidden çok güveniyor olsam yapacağım en mantıklı hamle ona anlatıp anlayış beklemek olabilirdi belki ancak ben Furkan'ı doğru düzgün tanımıyordum ve dolayısıyla vereceği tepkiyi de bilemiyordum. Böyle hassas bir konuda risk almak istediğime de emin değildim açıkçası.
Uzun zaman sonra ilk defa birine karşı güzel şeyler hissediyorken başlamadan bitecek olması içimde her zaman burukluk olarak kalacaktı. Furkan için de üzülüyordum çünkü o da bana karşı bir şeyler hissediyordu ve beni okulda Efdal ile görmek, hele de böyle bir günden sonra, onu da oldukça üzecekti. Acaba Efdal'den sonra bizim tekrar bir şansımız olabilir miydi ki? Eğer gerçekten birbirimiz için doğru kişiysek ne olursa olsun birleşirdik herhalde.

"Efdal nerede?"

"Bilmiyorum ama hemen öğrenirim."

"Lütfen. Bir an önce onunla konuşmak istiyorum. Düşünmeye devam edersem vazgeçerim. Hem, onun için de geç olmadan tedaviye başlanmalı."

Nazende Hanım kurumuş yaşlarla dolu yüzüyle bana gülümsedi ve telefonunu çıkararak eşiyle konuşmaya başladı. Benim babamla olan konuşmam gibi sadece 20 saniye falan sürmüştü.

"Efdal ve babası hastaneden çıkıp ofise geçmişler."

"Bana ofisin adresini verebilir misiniz? Efdal zaten hastaneden yeni çıkmış onu yormayalım, ben gideyim yanına."

"Çok düşüncelisin Arsen. Bir kere daha anladım ne kadar doğru bir karar verdiğimi. İstersen ben bırakayım seni."

"Yok ben kendim giderim teşekkür ederim."

Efdal'in babasının küçük bir inşaat ofisinin olduğunu duymuştum daha önce. Efdal'de zaten mimarlık okuyordu ve muhtemelen okul bitince babasına yardım edeceği için şimdiden işe gidiyordu. Nazende Hanım Oflaz İnşaat yazılı bir kartviziti bana uzattığında adrese kısaca göz atıp ayağa kalktım ve vedalaşarak kafeden dışarı çıktım. Sabahtan beri o kafenin içindeydim ve temiz havayı soluduğumda yıllardır dışarı çıkmayan bir mahkum gibi hissetmiştim kendimi. Bilmediğim bir adres olduğu için toplu taşımayla uğraşmadan bir taksi çevirdim ve yol boyunca söyleyeceğim şeyleri aklıma düzenlemeye çalıştım.

Olmuyordu.

Hayatımda hiç birine planlı konuşma yapmamıştım ki. Hele de böyle bir konuda. En iyisi doğaçlama takılmaktı. Hem ne demiş Rihanna ablamız?

Doğaçlama takıl, planlar asla işe yaramaz!

"Abla duymuyor musun? Hadi artık işim gücüm var."