"Daddy!"
"ဝမ္ရိေပၚ မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ေန အသံထြက္မလာနဲ႔"
စံအိမ္သို႔ကားေမာင္းျပန္ေနသည့္Daddyကေဘးကၾကည့္ေနရင္ေတာင္အေတာ္ခက္ထန္ေနသည့္မ်က္ႏွာထား။
"အဟင့္...Daddyyyy....."
ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းကအလိုလိုက္ျခင္းခံရတဲ့ရိေပၚဟာ
သူ႔ကိုမည္သူမ်ွအသံမာမာျဖင့္အေငါက္ဖူးတာမို႔
ယခုအေျခေနကိုသူဝမ္းနည္းသည္။
ၿပီးေတာ့အခုသူ႔ကိုဆူေနသည္ကသူရဲ႕Daddyကိုယ္တိုင္ပင္။
ဒါေၾကာင့္ဝမ္းနည္းစြာငိုမိျပန္သည္။
ရိေပၚငိုေနတာေ႐ွာင္းက်န္႔သနားေပမယ့္ သူမဆံုးမလို႔မရေတာ့။
ဒီကေလးကေဘာင္ေက်ာ္ၿပီးလုပ္ခ်င္တာေတြပါလာသည္။
အကယ္၍ခုနကအေျခေနမ်ိဳးမွာသာ သူေရာက္မလာခဲ့ရင္ဒီကေလးဘာျဖစ္သြားႏိုင္သည္ဆိုတဲ့အခ်က္သူ႔ေခါင္းထဲဝင္လာသည္ႏွင့္ေဒါသထြက္ရသည္။
သူ႔မွာေတာ့ ဒီတစ္ခါ႐ွိေစဟုူေသာအေတြးနဲ႔ဖုန္းlocationကိုလိုက္ၿပီးရိေပၚကိုထြက္႐ွာခဲ့သည္။
Clubေရာက္ေနသည့္အခ်က္ႏွင့္ပင္သူ႔ေဒါသကေတာက္ေလာင္ဖို႔လံုေလာက္ေနၿပီးသား။
"အဲ့ဒီ့ပါးစပ္ကအသံလံုးဝထြက္မလာနဲ႔လို႔ေျပာေနတယ္ေနာ္"
"အင့္...ဟင့္..."
တစ္႐ိႈက္႐ိႈက္နဲ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုဖိကိုက္ထားၿပီးအသံမထြက္ေအာင္သူႀကိဳးစားသည္။
ႏွာဖ်ားေတြကရဲေနၿပီးမ်က္လံုးေတြကပါအေတာ္မို႔အစ္ေနေပမယ့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဒီအတိုင္းခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ဖို႔မေတြး။
စံအိမ္ေရာက္ေတာ့ ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီးလက္ေကာက္ဝတ္ကေနအတင္းဆြဲကိုင္ကာအိမ္ထဲေခၚလာသည္။
အလုပ္သမားေတြကလည္းသူတို႔သခင္ေလးေဒါသကိုသိသူမ်ားမို႔လွည့္ေတာင္မၾကည့္ရဲၾက။
"သား ေ႐ွာင္းက်န္႔....ဒါဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဝမ္ေလးကိုလႊတ္စမ္း!!"
တစ္႐ိႈက္႐ိႈက္ျဖစ္ေနဆဲရိေပၚဟာ ေ႐ွာင္းမားကိုေတြ႔တာေတာင္Daddyလက္ထဲကလြတ္ေျမာက္ဖို႔အကူညီမေတာင္းရဲ။
ရိေပၚလက္ကိုမလႊတ္ပဲ အိမ္ေပၚထပ္တတ္ရန္ျပင္ေနေသာေ႐ွာင္းက်န္႔ကို
"ေ႐ွာင္းက်န္႔! မားေျပာေနတယ္ေလ ဝမ္ေလးကိုလႊတ္လိုက္လို႔ ဝမ္ေလးေၾကာက္ေနၿပီ"
