Μιλώντας με τ'αστερια🌟

Στην άκρη του χάους.

Το παράθυρο ήταν ανοιχτό..
Τίποτα δε μας χώριζε.
Εγώ και ο ήλιος μου, που δε φαινόταν πια.
Και όλος ο κόσμος γύρω, μα...
Δε γινόταν να τους δω.
Μόνο κοίταζα τον ουρανό.

Απίστευτη η ομοιότητα.
Τόσο εύκολα διακριτή.
Εκεί.
Που καθόμουν μιση στον αέρα και
μιση στη γη.
Έτοιμη να χαθώ ή να πετάξω.
Να ζήσω ή να πνιγώ.

Κοίταζα τον ουρανό.
Είχε το χρώμα της καρδιάς μου και τη
λάμψη των κλαμένων μου ματιών.
Ήταν γλυκόπικρο τούτο το
συννεφιασμένο τοπίο.

Κοίταζα πάλι τον ουρανό μου
να με σχηματίζει όπως
με έβλεπε ο εαυτός μου.
Πιο πολύ στον αέρα, πιο λίγο στη γη
Πιο έτοιμη να δωθώ
Αδύναμη για κάθε αύριο, πέρα απ'αυτο,
αν θα υπάρξει..

Κοίταξα και πάλι τον ουρανό,
έψαξα πάλι τον ήλιο.
Δεν τον βρήκα..
Κι ύστερα βρέθηκε να με σταματήσει
μια γραμμή πορτοκαλί.
Πριν βαδίσω οριστικά, στο μαύρο μονοπάτι μου.