Ποσο λυπάμαι.
Αυτό το πλάσμα, το θεόσταλτο.
Τον επίγειο άγγελο.
Κατέβηκε ανίδεος από
σύννεφο ρεαλισμού
για να βρει το χάος, σε μια
σφαίρα φαντασίας.
Πόσο λυπάμαι,
που τα φτερά του, το χάος σπάει.
Κόκκινο στη λευκή του φορεσιά,
κάθε αμάρτημα που έσπευσε να διορθώσει.
Ταλανιζόταν.
Έλυνε έναν - έναν τους κόμπους.
Τους παλιούς γόρδιος δεσμούς, που δάκρυα τους στόλιζαν...
Και καρφιά.
Και τότε πάλι μαυριζε η άσπρη φορεσιά.
Ύστερα,
το χάος έκλαιγε
Γιατί όπως εγω λυπόταν...
Έφταιγε το οξυγόνο ανάμεσά τους
που δεν τους αφηνε
να ευτυχήσουν χώρια
YOU ARE READING
Μιλώντας με τ'αστερια🌟
PoetryΣε μια σκιά του ονείρου. Σ'ενα φιλί της θάλασσας, σ'εκρυψα. Σε ουράνια παλάτια, χτισμένα από σύννεφα κι αστροφεγγιά. Αυτόν τον έρωτα ονόμασα βροχή κι εμείς αγάλματα στο έλεος της. Είναι η διάβρωση που δίνει στο μάρμαρο αξία. Κι όχι αυτή η τέλεια ...
