Μακάρι να μπορούσα
να σου πω πόσο μου λείπεις.
Να'ταν τα ανθρώπινα απλά,
να μη θέλαν σκέψη.
Μακάρι να σου έδειχνα
κάθε μου χαρτί.
Να σου χάριζα τη τράπουλα
κι ας μην ήμουν νικητής.
Μακάρι να ήσουν παραλήπτης
κάθε μου επιστολής.
Να'ξερες πως βρίσκεσαι μέσα μου
τη καθε μου στιγμή.
Σε κάθε μου λέξη,
υπάρχει ένας χτύπος δικός σου
και κάθε πλήκτρο που πατώ,
μια ανάσα που θελω να σου δώσω.
Αν μπορούσα θα σου χάριζα
καθε μου πνοή, μισή.
Μιση εγώ, μισή εσύ
για να ζήσουμε μαζί.
Θέλω να γίνω ουρανός
σε κάθε σου βροχή
και συ να γίνεις
Έρωτας μικρός.
Σεντόνι που θα με τυλίγει,
στοργικά τα βράδια
και σημάδι στο δέρμα μου
ανεξίτηλο.
Να'μαι αίμα
που μέσα σου κυλά.
Να'μαι το σώμα
που τα βράδια αναζητάς.
Κάθε σου λέξη
νότα τρυφερή.
Κάθε μου κίνηση
μπροστά σου, χορευτική.
Μακάρι να μπορούσα
να σου πω πόσο μου λείπεις.
Μακάρι να ησουν παραλήπτης
καθε μου επιστολής.
*Αυτό, όπως και το προηγούμενο κεφάλαιο είναι αφιερωμένα σε όσους χάσανε τη μισή καρδιά τους και σε αυτή τη καραντίνα... υπομονή, θα γυρίσει*
YOU ARE READING
Μιλώντας με τ'αστερια🌟
PoetryΣε μια σκιά του ονείρου. Σ'ενα φιλί της θάλασσας, σ'εκρυψα. Σε ουράνια παλάτια, χτισμένα από σύννεφα κι αστροφεγγιά. Αυτόν τον έρωτα ονόμασα βροχή κι εμείς αγάλματα στο έλεος της. Είναι η διάβρωση που δίνει στο μάρμαρο αξία. Κι όχι αυτή η τέλεια ...
