Μιλώντας με τ'αστερια🌟

Επιστολή στον Βιβάλντι

Φύλαξα στην τσέπη μου
του ήλιου μια αχτίδα.
Σταγόνα της βροχής.
Αστραπή μιας καταιγίδας.

Κράτησα ακόμη,
λουλούδι ροζ αμυγδαλιάς
και φύλλα κίτρινα.
Κι απ'το χειμώνα,
κλωστή τραβηγμένη από
παλιό πουλόβερ.

Ποτέ δεν έκλεισα στα χερια μου
κοχύλι,
ποτέ έναν κόκκο άμμου,
ένα βότσαλο γυαλιστερό.

Ειχα ήδη δανικά τα κύματα
σε κάθε ανάσα σου
που αντίκριζε τα χείλη μου.
Όνειρα θερινής νυκτός,
σε κάθε έναστρο ουρανό
που έκρυβαν τα βλέφαρά σου.

Έζησα κάθε ηλιοβασίλεμα,
στη μέθη της ζεστής αγκαλιάς σου.
Και άκουσα κάθε κοχύλι
να μου ψιθυρίζει, μεσ' απ' το χτύπο
της καρδιάς σου.

Είσαι εσύ το καλοκαίρι μου.
Ο λόγος ύπαρξής μου.
Το χαμόγελο, το γέλιο μου,
το κλάμα.

Εισαι εσύ
Ο φθινοπωρινός αέρας.
Η δυνατή βροχή.
Το ανθισμένο λουλούδι.
Κι αυτή η αλμύρα,
η θερινή.