Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου
φίλε μου.
Πότε φουρτουνιάζει
και πώς πάλι λάδι γίνεται.
Πως λυσσομανά από αέρα
και πως πάλι στην άπνοια θα γυρίσει
Άγνωστο,
Πως η ψυχή θα γαληνευσει,
ποιος τη γεμίζει
και πως την αδειάζει.
Πως το άστρο γίνεται ήλιος
και πως πίσω στο βράχο καταλήγει.
Γιατί αλλού ανοίγει, αλλού κλείνει;
Και ποιος έχει το κλειδί;
Το κλειδί το κερδίζεις,
Όπως τους άθλους ο Ηρακλής.
Με στόχο μια καρδιά
που προσπαθείς ν'ανοίξεις.
YOU ARE READING
Μιλώντας με τ'αστερια🌟
PoetryΣε μια σκιά του ονείρου. Σ'ενα φιλί της θάλασσας, σ'εκρυψα. Σε ουράνια παλάτια, χτισμένα από σύννεφα κι αστροφεγγιά. Αυτόν τον έρωτα ονόμασα βροχή κι εμείς αγάλματα στο έλεος της. Είναι η διάβρωση που δίνει στο μάρμαρο αξία. Κι όχι αυτή η τέλεια ...
