Μιλώντας με τ'αστερια🌟

Έκλυση ευκαιρίας

Άσε με να σ'αγγιξω.
Μείνε ακούνητη,
αμίλητη,
αγέλαστη.
Σαν αγαλματάκι παιδικό
και άσε με να αισθανθώ
το όμορφο γλυπτό σου.
Το χρυσάφι
και το ελεφαντοδοντο που σε αποτελεί.

Άσε με να αισθανθώ το παράδεισο σου.
Ξέρω δεν είμαι η πρώτη.
Μα για μένα αυτός ο παράδεισος
θα'ναι καινούργιος.
Ανεξερεύνητα τα δωμάτια που κρύβει.
Πέτρινες σπηλιές ή ξύλινα παράθυρα,
κυκλαδίτικα, λευκά,
άσε με να τα δω.

Εσύ. Με τα μεγάλα μάτια
και τα μικρά σου χέρια.
Άσε με να πάρω αξία
απ'το μάρμαρο των δοντιών σου.
Τράβα το χείλος μου
και σαν το Μίδα δώσε μου
μια ευκαιρία για τη χρυσή ύπαρξή σου.

Άσε με να σ'αγγιξω.
Χωρίς χαμόγελα.
Χωρίς ορμή.
Συναίνεση απλή.
Να μάθω τη γεύση του ιδρώτα σου
όταν τον ύπνο σου ταράζουν
όνειρα οργισμένα.
Κι όταν πάλι τα όνειρα σου γαληνεύουν,
άσε με να περάσω το ακροδάχτυλό μου απ'το μειδίαμά σου
και απ'τη σκιά που έχει αφήσει,
ανάμεσα στα φρύδια σου
Ο πρώτος εφιάλτης.

Ώσπου να μάθω κάθε γωνία σου.
Να χαθώ στο άπειρό της ζωής
που εκπνέει από μέσα σου
και να δωσω τη σειρά μου στην επόμενη βασανισμένη ψυχή,
μπροστά στην αίγλη των ματιών σου.