What The Hell(system)

arc-2.2(ေ႐ွာင္ဝမ္လု ဘဝ)

Zawgyi

ခန္းမထဲမေရာက္ေသးဘူး။ က်က္သေရမရိွတဲ့ အသံေတြၾကားေနရတာေၾကာင့္ လူကသိပ္စိတ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ခန္းမထဲဝင္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဖခင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ့လူက အလယ္ကခံုမွာထိုင္ေနၿပီး ေဘးမွာ ေ႐ွာင္လုခ်န္ နဲ႔ သူ႔မိခင္ကရပ္ေနၾကၿပီး သူတို႔ကို အႏိုင္ရတဲ့သူလို ျပံဳးုျပေနတယ္။ သူလဲ ျပန္ျပံဳးျပၿပီး.
         "အေဖက..ဒီကသားကို ဘာကိစၥနဲ႔ အေခၚလႊတ္ရတာလဲ မသိဘူး "
သူေမးလိုက္ေတာ့ ေ႐ွာင္အမတ္ႀကီးက....
         "မင္းက..အားခ်န္ကို အႏိုင္က်င့္တာဆို "
          "oh!!..က်ေနာ္က အေဖရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာ သားကိုအႏိုင့္က်င့္ဖို႔ မအားဘူးရယ္၊ အေဖက တစ္ဖတ္သတ္ႀကီးစြပ္ေနတာလား "
သူေျပာလိုက္ေတာ့ ေဘးကေ႐ွာင္လုခ်န္က မ်က္ရည္ေလးက်ၿပီး....
           "အေဖ...အားေ႐ွာင္ကို မဆူပါနဲ႔.. သားက အားေ႐ွာင္ ကိုအရင္ရန္စမိလို႔ပါ "
            "အားခ်န္ ..သားတိတ္တိတ္ေန သားအဲ့လိုကာကြယ္ေပးေနလို႔ သူကသားကိုအႏိုင့္က်င့္ေနတာ "
[ေဘာကို...ကာကြယ္ေပး အဲ့လိုကာကြယ္လို႔လဲ မေသရံုတမယ္ အျပစ္ေပးခံရတာေလ ငလူးဘဲ..ငါေလးမဆဲခ်င္ပါဘူးဆို fuckဘဲ]
systemေလးကေတာ့ hostအေတြးကို ဖတ္ၿပီး..
[host ရယ္ မဆဲခ်င္လို႔သာေပါ့ ဆဲမ်ားဆဲခ်င္ရင္ ဟိဳကအဆဲခံရၿပီး ေသတဲ့ မသာေတြျဖစ္ေနအံုးမယ္]
ေ႐ွာင္ဝမ္လု သူ႔ေရွ႕မွာ လာၿပီး ျပဇာတ္ကျပေနတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ။
      "မၿပီးႏိုင္ေသးဘူးလား.. ဒီမွာမတ္တပ္ရပ္ေနရတာ ေညာင္းေသေတာ့မယ္ "
သူ႔စကားေၾကာင့္ အကုန္လံုးက သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္လာၾကတယ္။ အေမကေတာ့ လက္ကိုကိုင္ၿပီး...
       "အားေ႐ွာင္..... အဲ့လိုမေျပာရဘူးေလ "
        "အေမကလဲ...သားကအမွန္ေျပာတာဘဲေလ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး သတ္မလို႔လုပ္ေနတာလား ေအာက္ေမ့ရတယ္"
         "အားေ႐ွာင္..... မေျပာနဲ႔ဆို"
ေ႐ွာင္ဝမ္လု လဲ... ဘာမွမေျပာဘဲစူပုတ္စြာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။ လူကမွေညာင္းေနပါၿပီဆို ျပဇာတ္က လာကေနေသးသည္။ ေမတၱာ ေတြ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ပို႔ေပးေနလိုက္တယ္။

(ကဲကဲ..တင္ေပးလိုက္ျပန္ၿပီေနာ္ ။ တင္ေပးရမဲ့ ကိုယ့္တာဝန္ေက်ၿပီ ၊ ဖတ္ေပးရမဲ့ တာဝန္ေလး ထမ္းေဆာင္လိုက္ပါအံုးေနာ္ ကိုယ့္ရဲ ့readersေလးေတြ​ေရ ၊ )

Unicode

ခန်းမထဲမရောက်သေးဘူး။ ကျက်သရေမရှိတဲ့ အသံတွေကြားနေရတာကြောင့် လူကသိပ်စိတ်မကြည်ချင်တော့ပေ။ ခန်းမထဲဝင်လိုက်တော့ သူ့ဖခင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူက အလယ်ကခုံမှာထိုင်နေပြီး ဘေးမှာ ရှောင်လုချန် နဲ့ သူ့မိခင်ကရပ်နေကြပြီး သူတို့ကို အနိုင်ရတဲ့သူလို ပြုံးုပြနေတယ်။ သူလဲ ပြန်ပြုံးပြပြီး.
    "အေဖက..ဒီကသားကို ဘာကိစ္စနဲ့ အခေါ်လွှတ်ရတာလဲ မသိဘူး "
သူမေးလိုက်တော့ ရှောင်အမတ်ကြီးက....
    "မင်းက..အားခ်န္ကို အနိုင်ကျင့်တာဆို "
     "oh!!..ကျနော်က အဖေရဲ့ချစ်လှစွာသော သားကိုအနိုင့်ကျင့်ဖို့ မအားဘူးရယ်၊ အေဖက တစ်ဖတ်သတ်ကြီးစွပ်နေတာလား "
သူပြောလိုက်တော့ ဘေးကရှောင်လုချန်က မျက်ရည်လေးကျပြီး....
     "အေဖ...အားရှောင်ကို မဆူပါနဲ့.. သားက အားရှောင် ကိုအရင်ရန်စမိလို့ပါ "
      "အားချန် ..သားတိတ်တိတ်နေ သားအဲ့လိုကာကွယ်ပေးနေလို့ သူကသားကိုအနိုင့်ကျင့်နေတာ "
[ဘောကို...ကာကွယ်ပေး အဲ့လိုကာကွယ်လို့လဲ မသေရုံတမယ် အပြစ်ပေးခံရတာလေ ငလူးဘဲ..ငါလေးမဆဲချင်ပါဘူးဆို fuckဘဲ]
systemလေးကတော့ hostအေတြးကို ဖတ်ပြီး..
[host ရယ် မဆဲချင်လို့သာပေါ့ ဆဲများဆဲချင်ရင် ဟိုကအဆဲခံရပြီး သေတဲ့ မသာတွေဖြစ်နေအုံးမယ်]
ရှောင်ဝမ်လု သူ့ရှေ့မှာ လာပြီး ပြဇာတ်ကပြနေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်မရှည်တော့ဘူး ။
   "မပြီးနိုင်သေးဘူးလား.. ဒီမှာမတ်တပ်ရပ်နေရတာ ညောင်းသေတော့မယ် "
သူ့စကားကြောင့် အကုန်လုံးက သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာကြတယ်။ အေမကေတာ့ လက်ကိုကိုင်ပြီး...
   "အားရှောင်..... အဲ့လိုမပြောရဘူးလေ "
    "အေမကလဲ...သားကအမှန်ပြောတာဘဲလေ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး သတ်မလို့လုပ်နေတာလား အောက်မေ့ရတယ်"
    "အားရှောင်..... မပြောနဲ့ဆို"
ရှောင်ဝမ်လု လဲ... ဘာမှမပြောဘဲစူပုတ်စွာ ရပ်နေလိုက်တယ်။ လူကမှညောင်းနေပါပြီဆို ပြဇာတ်က လာကနေသေးသည်။ မေတ္တာ တွေ အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ပို့ပေးနေလိုက်တယ်။

(ကဲကဲ..တင်ပေးလိုက်ပြန်ပြီနော် ။ တင်ပေးရမဲ့ ကိုယ့်တာဝန်ကျေပြီ ၊ ဖတ်ပေးရမဲ့ တာဝန်လေး ထမ်းဆောင်လိုက်ပါအုံးနော် ကိုယ့်ရဲ ့readersလေးတွေရေ ၊ )