"ဟေးရန်.."
ကန်တင်းရှိထောင့်တစ်နေရာမှစားပွဲဝိုင်းတစ်ခုပေါ်တွင် ဆန်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်နှင့် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်နေသောကျွန်တော်..။ ခေါ်သံကြားရာမော့ကြည့်မိတော့ ကျွန်တော်အသံကိုမှတ်မိပေမယ့် တကယ်ပဲသူဖြစ်နေတော့အံ့သြသွားရသည်..။
"ရှောင်ဟွား.. "
သူကကျွန်တော့်ရှေ့ရှိခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း...
"မင်းမနေ့က အထိုးခံရတယ်ဆို..."
သူကတော့ဘာမှမဖြစ်သလို စကားပြောနေနိုင်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့မဝံ့မရဲဖြစ်နေတုန်း...။ သူနဲ့ကျွန်တော်ပြဿနာတက်ထားတာလေ..တကယ်ဆိုသူကျွန်တော့်ကို ဒီလိုဂရုမစိုက်ပေးသင့်ဘူး..
"အာ.. တစ်ချက်ထဲပါ.."
"တစ်ချက်ထဲမလို့ပဲ... မင်းဘာလို့ထော်ဖန်ကိုရန်သွားစရတာလဲ.. ငါအကုန်သိပြီးပြီနော်.. ။"
"အကျင့်ဖြစ်နေလို့.. "
တကယ်တော့ ကျွန်တော်စိတ်ရှုပ်နေခဲ့တာ..
"အပိုတွေ.. မင်းအကြောင်းငါမသိဘူးမှတ်နေလား.. ။ စိတ်ရှုပ်နေတယ် စိတ်ညစ်နေတယ်ဆိုရင်လည်း Clubသွားတာဖြစ်ဖြစ် စာထိုင်လုပ်တာဖြစ်ဖြစ်လုပ်လေ..။ ဘာကိစ္စရန်လိုက်ဖြစ်နေမှာလဲ.. အခုတော့မင်းဆန်ပြုတ်နဲ့နှစ်ပါးသွားနေရပြီမလား..ကောင်းလားအဲ့တော့.. "
ကျွန်တော့်အကြောင်းကို သိနိုင်လွန်းတဲ့ရှောင်ဟွားရယ်ပါ.. ။
"ကောင်းတယ်လို့ပြောတော့ မင်းကယုံမှာလား.."
"မင်းလိုကောင်က နေမကောင်းဖြစ်ရင်တောင် ဆန်ပြုတ်မစားတဲ့ကောင်လေ.. ။ချီးမလို့ငါကယုံစရာလား.."
သူဒေါသထွက်နေသည့်ပုံက ကျွန်တော့်စိတ်ကိုပေါ့ပါးစေသည်.. ။သူ့ဆဲသံလေးတွေမကြားရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာနေပြီလဲ..။ ရှောင်ဟွားက တကယ်ကိုတော်သည်.. အခုပဲကြည့်လေ စကားပြောနေရင်းတောင် ကျွန်တော့်စိတ်ကို သက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေသည်.. ဘာပြဿနာမှမဖြစ်ထားသလိုပေါ့..။
"ဟားဟား.."
"ရယ်မနေနဲ့.. မင်းဆေးလည်းမသောက်ဘူးမလား.. အေး..ပေနေလိုက်.. ။ အဲ့ပါးစပ်ကမပျောက်ဘဲ ပိုကြာနေလိမ့်မယ်.."
YOU ARE READING
ကျွန်တော် မြတ်နိုးရသော
Fanfictionအရာအားလုံးပြီးပြည့်စုံနေတဲ့သူလို့ ကျွန်တော်ထင်နေတဲ့ Zhang Qiling အမြဲလိုလို ကံဆိုးနေတတ်တဲ့ ကျွန်တော့် နာမည်က Wu Xieလေ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကံကြမ္မာက ဘယ်လို ဆက်နွယ်နေလဲတော့ ကျွန်တော် မသိဘူး ဒါပေမယ့် မမျှော်လင့်ဘဲ ကျွန်တော် လျှာရှည်မိတဲ့ ကိစ္စတ...
