"ဒါဆို.. နောက်အပတ်လောက်ပေါ့.."
ကျန်းချီစန်းရဲ့ဖုန်းပြောသံက ဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံးအနှံ့နေရာယူထားနိုင်လောက်အောင် ကျယ်လောင်နေလေသည်။ အစေခံများအတွက်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းသည်က ကျန်းချီလင်နှင့်လန်တို့နှစ်ယောက်လုံး အိမ်တော်မှာရှိမနေခြင်းပင်။
မနက်မိုးလင်းရုံရှိသေးသည် ရှောင်စန်း၏လွတ်လပ်ရေးနေ့အခမ်းအနားက စတင်ဖို့ပြင်ပြီးလေပြီ။ စားချင်သလိုစား.. နေချင်သလိုနေ.. ခြင်းဖြင့်သာ ကျင်းပနေသည်ဆိုပါသော်လည်း ယခုလုပ်ချင်သလိုလုပ်နေသူက ကလေးတစ်ယောက်မဟုတ်သည့်အပြင် ကျန်းချီစန်းဖြစ်နေ၍ကိုပိုမိုဆိုးဝါးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။
အခြားအစေခံများမှာ နားမခံသာရုံမျက်စိနောက်ရုံသာရှိကြသော်လည်း ရှောင်စန်းဘေးနားအနီးကပ်နေရသည့်ယန်းယန်အတွက်ကတော့ သက်ပြင်းအခါခါချနေရသည့်နေ့ပင်။
"ထွေထွေထူးထူးလိုချင်တာမရှိပါဘူး...။အဖေရောနေကောင်းတယ်မလား..? Ok.. ဒါဆို နောက်မှတွေ့မယ်။"
"သခင်.. အယ်.. ရှောင်စန်း...."
မနေ့ကဒီလိုမနက်ပိုင်းအချိန်ကြီး သစ်တော်သီးစားချင်သည်ဟုဆိုကာ အိမ်တော်တစ်ခုလုံးကိုပြဿနာမိုးမွှန်အောင်ရှာထားသောရှောင်စန်းမှာယနေ့မနက်တွင်တော့သူမဟုတ်သလို။
ရှောင်စန်းပဲအကွက်ချရန်ရှာတာတော်သလား.. မိမိတို့ပဲကံဆိုးသည်လားမပြောတတ်။ မနေ့ကအိမ်တော်တွင် အသီးအနှံများပြတ်လပ်နေခဲ့သည်လေ။ ထိုအထဲတွင်အမောင်မျောက်လောင်းစားချင်သော သစ်တော်သီးလဲအပါအဝင်။
အိမ်တော်၏စားသောက်ကုန်များအတွက်ဈေးဝယ်ထွက်သည့်အချိန်မှာ ညနေပိုင်းပဲအမြဲဖြစ်တတ်ကြောင်းသိပါရက်နှင့် ရှိနေသောငှက်ပျောသီး၊ပန်းသီးတို့ကိုမစားဘဲ သစ်တော်သီးမှသစ်တော်ပဲသီးနေခဲ့သောရှောင်စန်းကြောင့် အတော်ပင်ခေါင်းနပန်းကြီးခဲ့ရလေသည်။ သွားဝယ်ပေးမည်ဆိုတော့လဲမဟုတ် အခုဆိုအခု။ ခဏတောင်မစောင့်ချင်။ ယန်းယန်ကိုလဲအပြင်ထွက်ခွင့်မပေးသလို မည်သူ့ကိုမှလဲသူ့အတွက်သွားဝယ်ပေးသည်မျိုးခွင့်မပြု။ မရှိသည့်အသီးကိုမှလိုချင်နေပြီး အပြင်ထွက်ခွင့်လဲပိတ်ပင်နေပါသောသခင်လေးသည် အိမ်တော်အတွင်းမှာပင် သစ်တော်သီးအားဖန်ဆင်းပေးမည်ကိုပဲလိုချင်နေသလားမသိပါ။
YOU ARE READING
ကျွန်တော် မြတ်နိုးရသော
Fanfictionအရာအားလုံးပြီးပြည့်စုံနေတဲ့သူလို့ ကျွန်တော်ထင်နေတဲ့ Zhang Qiling အမြဲလိုလို ကံဆိုးနေတတ်တဲ့ ကျွန်တော့် နာမည်က Wu Xieလေ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ကံကြမ္မာက ဘယ်လို ဆက်နွယ်နေလဲတော့ ကျွန်တော် မသိဘူး ဒါပေမယ့် မမျှော်လင့်ဘဲ ကျွန်တော် လျှာရှည်မိတဲ့ ကိစ္စတ...
