Babam tarafından evden atılmanın ardından İstanbul'a taşındım. Benim hikâyem, bir aşk hikâyesi mi? Belki. Ama bu hikâye benim babama kavuşma hikâyem. Benim âşık olma hikâyem. Benim, Nisan Arslan olma hikâyem. Hayallerimden asla vazgeçmeyeceğim, sevm...
Herkese merhaba. Aslında bugün yayınlamayacaktım. Ama âni gelen istekle bitirerek paylaştım sizlerle. Umarım beğenirsiniz. Bölüm sonunda görüşürüz^^
Bu bölümü rahmetli babama ithaf ediyorum. Ona ne kadar söylemesem de, onun hep bildiğini düşünüyorum. Seni seviyorum baba, ve seni çok özledim. Dilerim orada mutlusundur canımın parçası...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatta her zaman mutlu olamazsınız. Bazen düşer, dibi boylarsınız. Ama her şeye ve herkese rağmen ayakta durmayı öğrenirsiniz. Bunu size ya seve seve, ya da döve döve öğretirler. Dövmeleri için fiziksel olarak size zarar vermeleri de gerekmez üstelik. Tek bir cümleyle, tek bir kelimeyle, tek bir bakışla sizi döverler. Ve bu acı fiziksel acıdan daha fazla yakar canınızı. Sadece bir et parçası olan dilimiz, bazen en güçlü silahtan bile daha keskindir. Bu yüzden bazen sadece susmak gerekir.
Ben de Akın'ın koltuğunda uyurken aynen böyle söylemiştim kendime. Bazen susmak gerekir. Ve bütün gece tek bir kelime daha etmemiş, hayatımın huzurlu birkaç saatini geçirmiştim. Tüm dertlerimi bir kenara bırakmıştım. Akın'ın bakışlarını üzerimde hissettsem de, gözlerimi açmaya mecalim yoktu. Gelen uyuma isteğine karşı fazla direnememiştim. Son hatırladığım şey Akın'ın beni kucağına alışıydı. Ve rahat bir yastığa kafamı koyuşumdu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güneş gözlerimi kör edercesine ışık saçmaya başlayınca oflayarak beynimi uyanmaya zorladım. İçimden bir ses uyanmak için daha erken olduğunu söylese de, o sese pek kulak vermedim. Zira öğlen kalksam bile, hâlâ aynı şeyi söylüyordu. Bu yüzdün içimdeki tekrar uyuma dürtüsünü bir kenara bırakarak usulca gözlerimi açtım. Simsiyah bir oda görmeyi beklemiştim. Siyah mobilyalar, siyah yatak, siyah duvar. Ama burası oldukça farklıydı. Morumsu duvarlar insanın uykusunu getirecek tarzdandı. Bu odaya girdiğiniz an, tek düşüneceğiniz şey uyku olurdu kesinlikle. Oda çok fazla dolu değildi. Solumda kitaplık vardı. Hepsi o kadar düzenli görünüyordu ki, hayran kalmamak elde değildi. Bir erkeğin odasını dağınık beklerdiniz, değil mi? Ama burası benim evimden bile daha düzenliydi. Ve çok güzeldi. Gerçekten güzeldi.
Etrafı incelemeyi bırakarak lavaboya girdim ve yüzümü yıkadım. El yordamıyla saçımı düzelterek üstüme baktım. Gerçekten yıkılmış görünüyordum. Ama kendimi mutsuz hissettmiyordum. Tam aksine zinde hissediyordum. Sanki omuzlarımdaki yük hafiflemiş gibiydi. Sanırım gerçekten içimdekileri birine anlatmam gerekiyormuş. Akın, belki en ideal seçim değildi. Ama gerçekten çok iyi bir dinleyiciydi.
