Babam tarafından evden atılmanın ardından İstanbul'a taşındım. Benim hikâyem, bir aşk hikâyesi mi? Belki. Ama bu hikâye benim babama kavuşma hikâyem. Benim âşık olma hikâyem. Benim, Nisan Arslan olma hikâyem. Hayallerimden asla vazgeçmeyeceğim, sevm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Evlatlıktan atılacaktım!
Kesinlikle atılacaktım bu sefer!
"Güzelim, tanışmış oluruz ne var bunda?" Akın sürekli aynı cümleleri tekrarlıyordu ama artık onu duyamıyordum. Çünkü içime sinen korkudan kurtulamıyordum!
Senin aklına tüküreyim Nis, gerçekten!
"Nisan," Dedi Akın ciddileşen sesiyle, "Babanla tanışmaktan korktuğumu falan mı düşünüyorsun?" Ardından üzüldüğünü ya da kırıldığını sandım, ama elbette Akın duygularını yüzüne yansıtmadı. "Babanla tanışmak istiyorum, tamam belki yersiz ve zamansız oldu ama elimize fırsat geçmişken neden bundan yararlanmayalım?" Ardından sırıttı. "Yoksa benimle gönül mü eğlendiriyorsun Nisan Arslan?" Kendimi tutamayarak kıkırdadım. İçimdeki korku hâlâ yerindeydi ama sevdiğim adamı babamla tanıştırma düşüncesi o kadar büyük bir tehlike değildi belki de?
"Sadece korkuyorum Akın," Dedim içtenlikle, "Babamı çok seviyorum, seni de seviyorum. Aranızın kötü olması beni çok üzer, bu yüzden endişeliyim." Akın sıcak bir gülümseme hediye etti bana. Ardından yüzümü ellerinin arasına alarak alnıma küçük bir öpücük bıraktı.
"Söz veriyorum babanla aramı iyi tutmak için çabalayacağım. Senin için değerli olan herkes benim için de değerli Nisan, bunu unutma." İçimi saran sevgiyle tam Akın'ın dudaklarına uzanacaktım ki kapı bir kere daha -ve büyük bir ısrarla- çaldı. Aynı anda sırıttık. "Artık kapıyı açmamız lazım sanırım."
Kapının önüne geldiğimizde acaba ölü taklidi mi yapsam diye düşündüm. Ama Akın'ın ve babamın deli olduğumu düşünmesini istemiyordum.
Sana kötü bir haberim var, zaten bunu biliyorlar.
Bilmekle görmek aynı etkiyi vermiyordu, her ihtimale karşı rezil olmamakta fayda vardı.
Ya Allah diyerek kapıyı açtım. "Kızım? Niye bu kadar geç açtın bir şey oldu san-" Devam edemeden görüş alanına giren Akın'la cümlesi yarıda kesildi. Kaşları önce şaşkınlıkla çatıldı, ardından öfkeyle. "Neler oluyor burda? Bu herif kim?!" Ben yine açıklayabilirim, göründüğü gibi değil demek üzereyken Akın gayet ciddi ve samimi bir şekilde konuşmaya başladı.
"Merhaba efendim ben Akın Uyar," Elini uzatarak babamın tutmasını bekledi. Babam ısrarla elini uzatmadı ve hâlâ öfkeli bakışlarla onu izliyordu. Akın pes ederken elini indirdi, keşke ben tutsaydım elini diye aklımdan geçirmeden edemedim. "Bende sizinle tanışmak istiyordum aslında ama fırsat olmadı." Ne zamandır tanışmak istiyordu, ayrıca benim niçin haberim yoktu?
Derhal araya girerek babamı içeri çektim. "Kapıda kaldın babacığım içerde konuşalım." Babamı biraz zorlayarak -belki bir tık fazla- oturma odasına getirdim. "Ben çay koyayım bize olur mu?" Babam bana öfkeyle bakıyorken Akın gülümseyerek onayladı.
