Babam tarafından evden atılmanın ardından İstanbul'a taşındım. Benim hikâyem, bir aşk hikâyesi mi? Belki. Ama bu hikâye benim babama kavuşma hikâyem. Benim âşık olma hikâyem. Benim, Nisan Arslan olma hikâyem. Hayallerimden asla vazgeçmeyeceğim, sevm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Akın'ın üzerimde sihirli etkisi olması dışında özel yetenekleri de vardı sanırım. Nasıl yaptığını bana söylememişti ama, ihaleyi tekrar kapmıştı. Ne yaptığı hakkında ufacık bir fikrim bile yoktu, tehdit etmiş olabilir miydi? Saçmalama Nis, o profesyonel bir iş adamı. Belki bu sefer profesyonel olmamaya karar vermişti? Saçmalama istersen. Her şey olabilirdi, söz konusu Akın'sa her şey olabilirdi. Bunu ilk elden tecrübe etmiştim.
Kabus gördüğünü söyleyib evime gelmesinin üzerinden sadece birkaç gün geçmişti. Ne olduysa bu süreçte olmuş olmalıydı. Neşeli bir hâlde yanıma gelerek ihaleyi kaptığımızı söylemişti. Ağzım açık nedenini nasılını sorunca çok konuştuğumu söyleyip beni öpmüştü. O anlık sarhoşluka bunu unutmuştum, ama artık çokta umrumda değildi. Akın iyiydi, önemli olan buydu.
Bu sırada unuttuğum bir şey vardı. Hangi akılla Utku'ya saçma bir vaat vermiştim ki? Bunun için ne yapmam gerektiğini bilmiyordum bile, nasıl barıştıracaktım ki onları? Ayrıca aralarına girmek ne haddimeydi ki?
Ama Akın çok üzülüyor, bunu da göz ardı edemezdim. İkisini de üzmeden aralarını tekrar düzeltmeye çalışacaktım. Başarısız olsam bile, en azından denemedim olmadı derdim.
Yine başımı olmadık belalara sokmuştum işte! Maalesef verdiğim sözleri her zaman tutmak gibi huylarım vardı, ve sanırım ilk kez bu kadar zorlanacaktım. Çünkü Utku barışmaya pek de hevesli gibi bir görünmüyordu. Akın'sa bence hâlâ barışmak istiyordu, belki Akın'dan yardım almam gerekiyordu? Sonuçta kardeşini en iyi o tanırdı.
Peki ya burnumuzu soktuk diye kızarsa?
Niye kızsın ki? Kötü bir şey mi yapıyordum ben? Sadece ikisi de artık üzülmesin istiyordum, ve artık inat etmeyi bıraksınlar bir zahmet!
"Nisan?" Babamın sesini duymamla yerimde sıçradım. Sanırım çok fazla dalmıştım.
"Efendim baba?" Babam mutfağa gelerek şaşkınlıkla bana baktı.
"İyi misin kızım, dalgınsın?" Isınan kahveyi bardaklara doldurdum, fazla mı dalgındım son günlerde?
"İyiyim, daldım biraz." Kahve bardağını babama vererek yanağına sulu bir öpücük bıraktım. "Film izleyelim mi baba?" Babam bu kız iflah olmaz bakışlarıyla bir süre yüzümü izledi. Ardından köpek yavrusu bakışlarıma kıyamayarak 'tamam' dedi. Sevinçle gülümsedim, oturma odasına girerek televizyonu açtım.
"Avatar çıkmış, izleyelim mi?" Babam başını salladı. Hemen filmi açarak izlemeye başladık. Seriyi genel olarak çok seviyordum, o yüzden izlerken sıkılmamıştık. Önemli olan sevdiklerimle vakit geçirmekti aslında, bugün izin günümdü. Bugünü değerlendirmek için babamla vakit geçirmeyi tercih etmiştim. Başımı omzuna yaslamış filmi merakla izliyordum. Ara sıra babamın saçlarımı okşaması ise ayrı huzur veriyordu. Onunla vakit geçirmeyi her şeyden daha fazla seviyordum.
