Je bent nooit alleen./ Liefde en haat, vrede en oorlog.

Hoofdstuk 20

Langzaam open ik mijn ogen. Ik kijk op mijn klok en zie dat het nog maar vijf uur is. “Dit is het ideale moment”, zeg ik tegen mezelf. Ik stap uit mijn bed en loop naar Roys kamer toe. Ik ga binnen zonder te kloppen, stapje voor stapje ga ik naar hem toe. Op het moment dat ik voor hem sta bedenk ik mezelf, “ik kan dit niet.” In plaats van mijn plan uit te voeren geef ik hem een tikje in zijn rug. “Huh, Louise wat doe jij hier?” zegt Roy slaperig.

“Lang verhaal, maar ik kom gewoon zeggen dat ik vandaag alleen naar school toe ga oké, en blijf liefst van al uit mijn buurt.”

“Huh, waarom?”

“Leg ik je nog wel uit, maar ik ga nog wat slapen daag”, is het laatste wat ik zeg voor ik de kamer uit stap en weer naar de mijne ga. Ik ga nog wat op mijn bed liggen om nog een uurtje of twee te slapen, of dat is toch wat ik van plan was te doen, maar ik kreeg plots een sms’je. Angstig neem ik mijn telefoon vast en kijk wat er staat:

Van onbekend:

Je doet niet wat ik je vraag babe.

Naar onbekend:

Hoe bedoel je?

Van onbekend:

Je weet maar al te goed wat ik bedoel…

Ik staar naar het sms’je, natuurlijk weet ik wat hij bedoelt, maar ik kan het gewoon niet.

Na vijf minuutjes krijg ik opnieuw een bericht, ik schrik als ik de sms open. Het is een foto van Jess vastgebonden op een stoel en Braga die een geweer richt op haar.

Van onbekend:

Zie je babe, ik ben niet bang om dingen te doen. Als je niet snel doet wat ik je vraag weet ik niet wat er zal gebeuren met dit lieve meisje.

Met trillende handen open ik mijn kamerdeur en loop weer naar Roys kamer. “Psst Roy wakker worden, ik wil dat je iets doet voor mij.”

“Louise ben je daar nu opnieuw, wat wil je?”

“Ik ga je zogezegd vermoorden, alsjeblief speel mee?”

“Waarom?”

“Yosh heeft Jessica en hij gaat haar vermoorden als ik dit niet doe.”

“Oké doe maar.”

Zo doe ik dat dus, ik begin op hem te slaan en te schoppen tot hij ‘geen weerstand meer bied’ ook al weet ik dat hij nog leeft. Als ik klaar ben loop ik de kamer uit en ga terug naar mijn eigen kamer. “Bzz Bzz Bzz”, ik word gebeld. Snel neem ik op:

Yosh: goed gedaan babe, je vriendin heeft het weer een dagje gered.

Aimee: Alsjeblief Yosh laat haar gaan, het is mij dat je wilt, kom dan.

Yosh: Jou beurt komt nog wel babe, eerst gaan we wat fun maken niet? Puut puut…

Aimee: Yosh Yosh!

“Verdomme hij heeft opgehangen, nu weet ik nog steeds niet wat er met Jessica is gebeurt. Niet veel later krijg ik een sms:

Van onbekend:

Je dacht toch niet dat ik haar ging laten leven, of wel?

Ik schrik bij het lezen van het berichtje, heeft hij nu gedaan wat ik denk dat hij heeft gedaan. Niet veel later krijg ik nog een sms’je, ik open hem en mijn mond valt open, tranen komen in mijn ogen. Op een filmpje is te zien hoe Braga zijn revolver tegen Jessica’s slaap zet en koelbloedig, zonder enige emotie van spijt of verdriet, de trekker overhaalt, Jessica’s lichaam valt levenloos op de grond. Van de schrik laat ik mijn telefoon vallen. Ik val op mijn knieën neer en begin te huilen. “Waarom, waarom, waarom”, zeg ik snikkend. “Dring.” Ik heb een sms.