Je bent nooit alleen./ Liefde en haat, vrede en oorlog.

Deel 2: Hoofdstuk 1 Zet je erover. (Aimee)

1 november '15

We zijn ondertussen al vijf jaar verder en ik en Kuga zijn alleen gaan wonen. Ja we zijn nog steeds een koppeltje. Ik ben ondertussen al achttien jaar. Mijn leven is nadat Josh eindelijk opgepakt en opgesloten is helemaal terug normaal geworden – voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Mijn ouders zijn er altijd voor me geweest. Ik mis enkel nog iemand in mijn leven, Jess. Het is mijn fout dat ze nu op een andere plaats is en nooit meer terug zal kunnen keren. Haar lichaam hebben ze nooit gevonden, maar we hebben toch een begrafenis gehouden en elk jaar met Allerheiligen ga ik haar graf gaan bezoeken samen met Kuga en Jess' ouders. Toevallig zijn we vandaag één november.

Samen met Kuga loop ik het kerkhof op en gaan we naar haar graf. Ik heb een boeketje bloemen mee, in haar favoriete kleuren, rood en geel. Ik heb een zwart kleedje aan en een zwarte hoed als teken van rouw. Voor haar graf leg ik het boeketje op de grond, ik begin te snikken.

"Ik ben zeker dat ze het mooi had gevonden", zegt Kuga en hij omhelst me. Als ik een beetje uitgehuild ben keer ik me terug naar het graf en kijk naar haar foto die erop staat. Ze staat er zo vrolijk op, ik herinner me die dag nog zo goed. We waren samen op een speelpleintje in de straat wat zot aan het doen op de schommels. Bij die herinnering moet ik terug huilen en opnieuw omhelst Kuga me. Ik ben hem zo dankbaar voor alle steun die hij me heeft gegeven de afgelopen vijf jaar. "Oh Jess, het is allemaal mijn schuld, je was nog veel te jong. Ik hoop dat je het daar goed hebt." Dat is het enige wat ik eruit krijg. "Hé, Aim. Het was helemaal jouw schuld niet, daar moet je echt mee ophouden met jezelf constant de schuld te geven. Dat heeft de psychologe je ook vertelt."

"Weet ik wel schat, maar toch het is wel mijn schuld als ik haar niet had verteld van Josh was zij nu niet..."

"Stop ermee!" Hij houdt me nu nog steviger vast. Ik zou hem echt moeten beginnen geloven. Ik weet het wel, maar het blijft gewoon veel te moeilijk. "Kom", zegt hij en neemt mijn hand vast. Samen lopen we het kerkhof terug af en gaan naar huis.

Eenmaal thuis, een appartementje ergens in het stad, plof ik neer in de zetel. Telkens is dit zo'n vermoeiende dag. Gewoon zo veel emoties, 'te' veel emoties.

Kuga komt naast me zitten en kijkt me aan. "Wat?" vraag ik hem.

"Niets gewoon, ik vind dat we eens moeten praten."

"Waarover?"

"Over het feit dat jij je leven terug moet oppikken."

"Komaan, vandaag niet. We hebben die discussie al zo vaak gehad."

"Je blijft het maar ontlopen schat. Je zult toch ooit je leven opnieuw moeten beginnen, een job zoeken. Ik zeg maar iets."

"Vandaag niet oké!" schreeuw ik en ik loop de slaapkamer in. Ik sla de deur hard dicht en gooi me op het bed. Waarom moet hij daar ook telkens over beginnen. Oké, ik moet toegeven hij heeft gelijk en dat besef ik maar al te goed. Ik moet mijn leven terug oppikken. Ik heb mijn middelbare school bijna afgerond. Enkel nog mijn zesde jaar en dan ga ik normaal verder studeren.

Er wordt op de deur geklopt. "Mag ik binnekomen?" Ik zeg niks. Ik voel het bed naast me een beetje inzakken waardoor ik weet dat Kuga naast me is komen zitten. "Het spijt me", zeg ik.

"Nee het spijt mij, ik wou je niet van streek maken. Het enige wat ik wou is je tot inzicht brengen."

"Weet ik wel schat en ik geef je gelijk, maar het is gewoon nog wat moeilijk voorlopig."

"Ik begrijp je hoor, en ik ben er voor je. Altijd, zeven op zeven en vierentwintig op vierentwintig."

"Dank je."