Zümra -BAŞLANGIÇ

12

Odanın kapısının önünde derince nefes alıp açtım. İlayda'nın yeşil gözleri ile karşılaşınca yaşlarıma engel olamadım. Ona sarılmak istedim ama tabiki önceliği abisine verdim.

Arkama asla dönemiyordum. Ordaydı biliyorum. Benim için hep bir eksiklik aynı zamanda bir hiç olan kişiydi. Tam arkandaydı şu an! Buna iananamıyorum

"Sakın bir daha böyle bir şey yapma" diyip sıkıca sarıldım ona.

"Ben çok çaresizdim. Özür dilerim. Sizi çok üzdüm" dedi

"Özür dilme. Bak biz varız. Seni seven bir sürü insan var. Artık dertlerin olunca bize anlatıcaksın. Tamam mı?" dedim

"İyi ki yanımdasınız" dedi

"Hep olucağız. Bak ben bile duyduğumda evdeki kimseye haber vermeden çıktım. Düşün ben sokağın önüne çıkmakta için 2 saat yalvaran ben" dedim gülerek. Azda olsa onunda yüzü gülmüştü.

"Kızım ailenin haberi yoksa ara merak etmesinler. Kızarlar falan diyorsan ben konuşurum annenle." o hiç duymadığım ses. Kızın evet ben. Gözlerimi sıkıca kapattım.

"Yani bende ararım, Tuğba'da arar. Hem sen kızım için ne kadar endişelendin gördüm. Birbiriniz kaybetmeyin sakın. İlaydam bir iyi olsun annenlede tanışırız" dedi İlayda'nın annesi

"Anne, Zümra'nın annesi yok" dedi İlayda uyararak

"Öyle mi? Ben bilmiyordum. Çok pardon! Allah rahmet eylesin" dedi

"Amin, Önemli değil." dedim

"Tuğba ileride senle ben gibi olucaklar. Pabuçumuzdama atılacak" dedi.

"Galiba Derya." dedi o.

"Annem sen Tuğba abla ile git kantine karnınızı doyurun . Hadi lütfen. Çok yoruldunuz" dedi Ömer.

"Kızımdan daha falza ayrı kalamam. Hem onun bana ihtiyacı var" dedi

"Yok annecim. Bak Zümra var, abim burda. Babam gelir şimdi. Seni böyle görmek istemiyorum." dedi İlayda

"Evet Derya abla. Biz burdayız. Aklınız kalmasın" dedim

Sırtımada hissettiğim elin ona ait olduğunu biliyordum. Odadaki diğer herkes önündeydi

"Bizim çocuklar bakar kızımıza. Sana ihtiyacı var tabikide ama sağlam bir anneye ihtiyaçı var." dedi eli hala sırtımdaydı

Acı içinde Ömer'e bakıyordum. Gözleri ile bana "Dayan" diyordu.

"Canım senin istediğin var mı kantinden? Sakın çekinme. " dedi o

"Yok" dedim

"İyi o zaman. Biz gidelim." dedi

Onalar çıkınca Ömer'e sarılıp ağlamaya başladım.

"Zümra ne oldu?" dedi İlayda

"Yok bir şey abicim. Biraz duygulandı." dedi Ömer

"Zümra lütfen ağlama. Kötü oluyorum" dedi İlayda

Piskolojisi bozulmuş, intihara kalkılmış biri daha yeni ayılmışken karşısında ağlamak zaten fazlası ile mantıksızdı.

"Geçti" dedim gülerek baktım ona.

"Zümra bende senin gibi doğru insanı bulabilecek miyim?" dedi. Bize bakarken gözleri parlıyordu.

"Evet, tabikide bulacaksım" dedim

"Burdaki doğru insan ben miyim?" dedi Ömer

Oda içinde kısa süre üçümüz kalmıştık sonra babası Ahmet amca geldi. Çok geçmeden Derya abla tek başına döndü odaya