WSE-Kabanata 9

127 15 49
                                    

Kabanata 9

Faith



Noon, ang sabi ko sa sarili ko, hindi pa ako handang pumasok sa relasyon. Aaminin kong maraming sumubok manligaw at minsan naiisip kong bakit di ko subukan? Wala naman masama, diba? At sinubukan ko pero...

I was hopeless romantic during my youthful days. I've tried to be a good girl to all the boys I have met who tried to court me. I was trying hard to have good communication and change my personality just to meet their expectation... but I failed.

In the end, they adrift. I lost my confidence and I pitied myself for it.

Naisip ko noon wala naman talagang may gusto sa akin. I don't have someone to call my bestfriend. I tried to be friendly with the new people I meet to fit in in their circle but I'm always fooling myself and turned a blind eye.

Kaya naman nung napagod na ako, nawalan na ako ng pakialam. Dumidistansya at umiiwas na rin ako sa tuwing may lalaking nagpapakita ng motibo sa akin.

But I failed... again. And this time, I have faith that this one will not run away. He will never leave me not like what others did. He will truly love me not the way others failed to show me. I don't need to wear a mask and sham for him to like me. Kaya gagawin ko rin ang tungkulin ko bilang girlfriend niya para maging karapat-dapat para sa kanya.

"Hwag mong bitawan nandito lang ako sa likod mo, aalalayan naman kita." Kanina ko pa hawak hawak ang fishing rod habang nasa likod ko siya, nakayakap sa akin.

Ito ang pinagplanuhan nila Papa ngayong Sabado, ang magpicnic sa ilog.

"Ikaw na humawak nangangayat na kamay ko," reklamo ko sa kanya.

"Iyan ang lulutuin mo para sa tanghalian natin kaya hawakan mo mahigpit para may pagkain ka," pangangaral niya. Sumitsit ako sa sinabi niya.

Nakasakay kami sa balsa at parehong basa ang damit mula sa pagligo. Tinuruan siya kaninang umaga ni Papa paano bumingwit ng isda at ngayon naman, ako ang tinuturuan niya.

Di ko na kailangan matuto, nabingwit na kita, eh. Ngumisi ako sa naisip. Harot!

Minutes later of gawking around the river, I felt something was pulling down the fishing rod. So I exclaimed that made Zachary jumped in surprise.

"Ahh! May gumalaw, Zach, tulongan mo ako itaas!" I exclaimed.

I hold it both my hands to pull up the rod to stop the caught fish to escape. Zachary helped me when he regained consciousness. I was giggling when I saw the big fish in his hands, the size of it is much bigger than Zachary's hands. Mabubusog ako nito panigurado.

"Ang laki," nagagalak kong sabi.

"Mas malaki ang akin," Makahulugan niyang sambit. Inirapan ko siya.

I went to swim in the deep water while Zachary is helping my father grilling the fishes we caught. Imbes na tumulong ang kapatid, naglakad lakad siya para makahanap ng mabilis na signal. Sana matalo siya.

I pulled myself up to get on the boat and lied on it, I looked up in the sky and the birds flying freely.

How does it feel to be a bird? Minsan naiisip ko gusto ko na lang maging ibon. To escape this cruel world. Pero hindi rin, because even the birds or the other animals experience the cruelty of human.

When will cruelty stop? Truth is, cruelty will never stop as we live on. Besides, we live on the world of cruelty and not on the world of peace. And because, peace is never been here at the very beginning. Kahit libutin man ang mundo, hinding-hindi matatagpuan ang kapayapaan sa mundo ng kalupitan.

When Summer Ends (Four Season Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon