When Summer Ends (Four Season Series #1)

WSE-Kabanata 10

Kabanata 10

Abstract

"Does it still hurt?"

We're still here on the bench, sitting while examining his sprained hands. I was holding, caressing and kissing it the whole time as if it's the medicine and it can take away the pain at once.

"Yeah. Masakit pa rin kung napupuwersa. Hindi ako makapagsulat, nanginginig ang kamay ko kaya nagpapasulat ako kay Paul." I felt my guiltiness came rushing out again because of what he said.

It was all my fault, indeed. No further explanation.

"I really am sorry, Zach. Hindi ka mahihirapan ng ganito kung hindi kita tinulak at the very first place. I'm sorry," malumanay kong saad at hinalik halikan ulit ang mga kamay niya.

"Okay lang, Leigh. Don't be guilty I am at fault, too. Nagawa mo lang yun dahil nainis ka sa sinabi ko kaya naiintindihan ko. Hindi kita sinisisi sa nangyari sa kamay ko. Hindi. Kaya, please stop blaming yourself. It was an accident and you did not do it intentionally."

"Why are you like that?" Naiiyak kong tanong.

I felt the heat on my eyes, tears wanting to stream.

"Ang alin?"

"That. You makes me feel I'm not a bad person and it's like I'm incapable of hurting another person. I am no angel, Zachary. I am cruel."

Tinitigan niya ako ng matagal, pinapanood ang pagragasa ng mga luha ko pababa sa pisngi ko. Di ko na talaga mapigilang umiyak muli.

Nagiguilty ako habang iniisip siya sa nagdaang mga araw na nagtitiis sa kirot ng kamay na iginawad ko sa kanya. Ni hindi ko man lang naisip ang kapakanan niya at ang sariling galit ko ang pinangunahan kong alalahanin.

Bumuntong hininga siya, lumapit sa kin at niyakap ng mahigpit. Naramdaman ko rin ang paghalik niya sa buhok ko. Inaalo pa rin ako.

"You're neither of them both, Leighrah. We all have good and bad sides, and it's only be seen depends on the nature. And... love, we're not an angel, we're imperfectly made human. So, it's okay to expose your bad sides, too." He mumbled.

Mahigpit ko siyang niyakap pabalik at tinago ang mukha sa leeg niya, hindi mapigilan ang pagragasa ng mga luha.

"You're such a crybaby," halakhak niya habang hinahaplos ang mahabang buhok ko. "Shh, tahan na, Leigh. May pasok ka pa mamaya, baka sabihin nila pinaiyak kita. Mabugbog ako."

Hinampas ko ang likod niya, pinunas ang mukha ko sa gala uniform niya at kumalas sa pagyayakapan namin. Tiningnan ko siyang busangot ang mukha.

"Walang bubugbog sa'yo kasi ikaw ang kaibigan ng karamihan. Ako, marami yung mga pinaasa mo. Nandyan lang sa tabi-tabi, nagmamasid handang sabunutan ako."

Humagalpak siya sa sinabi ko at hinampas ang kamay sa kahoy na kinauupuan kaya humiyaw siya sa sakit.

Reckless guy, tss!

"No one can dare do it. Kasama mo ako at kakampi ko ang karamihan. So, no one have the privilege to hurt you. Even me."

Napangiti ako ng malapad sa sinabi niya kaya dagli ko siyang niyakap ulit at hinalikan.

"I love you," I whispered and kissed him again... longer this time.

He embraced his arms around me and pushed me to move closer to him. Hinawakan niya ang panga ko para mas mahalikan niya ako ng mabuti.

"Hwag mo nang gagawin ulit iyon, ha," I immediately whispered to him while he's kissing me.

"Hmm," he moaned, still giving me soft kisses.