Zwart Bloed

Hoofdstuk 44

Novak knikt enkel goedkeurend. Novak had blijkbaar een vork meegenomen toen hij de bakjes ging pakken. Hij pakt de vorm van zijn been af en roert ermee in de bakjes met eten. Hij neemt een hap van de vork en een trekje van zijn sigaret, een smerige combinatie wil ik aannemen. Hij rookt de sigaret vrij snel daarna op en gooit de peuk in het vuur.

Novak pakt de bakjes uit het vuur en zet het voor ons neer. Steeds meer begin ik me af te vragen hoe ik dacht te gaan overleven in mijn eentje. Ik mag mezelf een gelukkig persoon prijzen dat Novak naast me zit. Ik durf te wedden dat ik het nog geen week alleen had uitgehouden hier. In kastelen bereiden ze je duidelijk niet voor op het leven buiten die muren.

'Hier, je zal wel honger hebben'. Ik kijk op het vuur. Novak houd me een bakje voor met een paar stukken brood erop. Ik pak het dankbaar uit zijn hand en bekijk mijn avondeten. In het bakje ligt een rode saus met allerlei groentes erin. Het brood is donker en vol pitjes. Alles is anders sinds mijn vertrek uit het paleis, zelfs het eten.

'Het is een soort groeten stoofpot, het eerste wat ik kon vinden'. Ik bedenk mij dat ik ook eten had gekregen voor mijn vertrek en begin te denken dat dit het eten is wat we de komende tijd zullen eten. Ik pak een stuk van het brood, gebruik het als een lepel om de stoofpot op te pakken en neem een hap. De smaak is voornamelijk kruiden en tomaat, iets dat me wel aanstaat.

'Smaakt goed', is mijn oprechte reactie. Naast mij begint Novak zelf te eten uit het andere bakje. Het verbaast me nog steeds dat vampiers normaal eten eten. Soms lijkt ik ook te vergeten dat Novak überhaupt een vampier is . De vampier kant van hem heb ik nog niet gezien en ik weet ook niet of ik het wil zien.

'Dus jij bent de vrouw van Franders?'. Ik verslik me bijna in mijn eten. Ik kijk Novak aan als een kind die is betrapt op het pakken van een snoepje. Ik slik mijn hap eten door en begin met het brood zenuwachtig in het bakje te dippen. 'Ja', is mijn enige en eerlijke antwoord. Elke keer als Christiaan ter sprake komt voel ik de angst door mijn lijf lopen.

'Hoe heeft hij je behandeld?'. Novak heeft geen blad voor zijn mond, laat dat duidelijk zijn. Ik laat een zucht over mijn lippen glijden. Hoe beschrijf je het? Hij heeft me op zoveel manieren verschrikkelijk behandeld dat ik geen woord kan vinden die het samenvat. Het enige woord dat in me opkomt is dan ook het enige antwoord dat ik kan geven. 'Vreselijk'.

'Was hij de rede van al je verwondingen en blauwe plekken?'. Ik wil dit gespreksonderwerp niet op tafel hebben liggen, ik wil het verbergen op een plek waar het nooit meer vandaan kan komen. 'Ja'. Ik weet niet wie ik meer schuldig bevind, mijn vader of Christiaan. Ik neem een nieuwe hap van het eten en kijk naar het vuur.

Het is een tijdje stil, zodanig dat ik me afvraag of Novak nog iets gaat zeggen op mijn bekentenis. Ik neem de laatste hap van mijn eten. Ik zet het bakje naast me in het gras en trek mijn benen op. 'Mocht je het idee hebben dat ik de intentie heb je iets te doen tegen je wil in, dat is niet zo. Ik sla geen anderen, als ze mij niks aan doen, en ben al helemaal niet uit in seksueel contact tegen iemand zijn of haar wil in. Als ik iets doe wat je niet wilt zeg het en ik stop direct, al is het iets kleins'.

Hoewel ik al het vermoeden had dat hij de intenties niet had voelt het wel als een opluchting om het hem te horen zeggen. Ik glimlach klein maar kijk niet op van het vuur. 'Bedankt', mompel ik zacht. Het is een tijdje stil tussen ons, beide niet in de nood om iets te zeggen. Ik laat een grasspriet tussen mijn vingers glijden tot de koude wind rillingen over mijn rug laat lopen.

Novak staat op van het gras en steekt een hand naar me uit. Ik kijk op van het vuur, pak zijn hand dankbaar aan en trek mezelf uit het gras. 'Laten we gaan slapen, we hebben morgen weer een lange dag voor de boeg'. Ondanks zijn geruststellende woorden is het idee in mijn hoofd niet steeds niet geheel geland, er blijven zenuwen ontstaan.