Celeste's leven is verre van het betoverende sprookje dat men zou verwachten van een prinses. Haar vader, de meedogenloze en egocentrische koning, laat een spoor van dood en vernietiging achter. Om allianties te bezegelen en zijn macht te behouden...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
•
Hoofdstuk 51: Betrapt
De avond is feestelijk. Overal staan dansende mensen, drinken is er in overvloed en er ligt genoeg eten om nog twee andere roedels te voorzien. Hoewel de stemming feestelijk is voel ik mij niet in de feeststemming. De gebeurtenissen van het kasteel blijven in mijn hoofd spelen als een vlieg die om je hoofd blijft zoemen. Ik zie Nora haar levenloze lichaam in het gras liggen, gekruisigde aan het kruis nadat ze haar gevonden hadden en verminkt voor pure spot. Het beeld blijft me achtervolgen en maakt me misselijk.
'Wil je dansen?', vraagt een vriendelijk uitziende jongen waardoor ik uit mijn gedachtes word gehaald. Zijn blonde haar zijn netjes naar achter getrokken met gel. Zijn blauwen ogen kijken me vriendelijk aan. Hoewel de jongen er vriendelijk uitziet schud ik mijn hoofd. 'Nee, sorry ik word ergens verwacht', lieg ik mijn weg uit de situatie. De jongen knikt begrijpend. 'Jammer, een andere keer', zegt hij vriendelijk voor hij naar het volgende meisje loopt.
Ik rol mijn ogen en zet mijn halfvolle wijnglas op de tafel naast mij. Ik wil een weg banen naar het hoofdgebouw om mijn bed op te zoeken. Het is mooi geweest voor vandaag. Onze aankomst was drukker dan ik had voorzien. Helaas word de rust mij nog niet gegeven, alsof dat ooit wel het geval was. 'Mevrouw Maria, kan ik u spreken?'. Ik draai mezelf verbaasd om als ik de stem van de voormalige Alfa, Troy, achter mij hoor.
De wat oudere man staat met een bierglas in zijn handen mijn richting in, zijn blauwe ogen kijken me aan. Zijn kleding is hetzelfde als met de ceremonie. Ik maak snel een buiging door mijn knieën en buig mijn hoofd om respect te tonen. 'Alfa', zeg ik voor ik mezelf weer recht op mijn voeten zet. De man glimlacht klein en loopt dan meer mijn richting in. Hij komt naast mij staan en kijkt dezelfde richting in als ik.
'Toen ik u voor het eerst zag samen met Novak wist ik je gezicht niet te plaatsen. Je kwam me bekend voor maar ik wist niet waarvan. Inmiddels heb ik geplaatst waar je gezicht me zo bekend van is'. Mijn hartslag slaat in mijn keel, mijn ademhaling versnelt. Ik probeer geen vinger te verroeren en wacht zo kalm mogelijk af wat de man me gaat vertellen. Het is nooit een goed teken als mensen mijn echte afkomst te weten komen. Toch doet zijn houding mij niet denken dat hij me om het leven zal brengen of zal overgeven aan mijn vader.
'Ik schok toen ik eindelijk je gezicht kon plaatsen. Mijn eerste instinct was je keel doorsnijden met mijn nagels'. Mijn ogen vergroten zichzelf en mijn ademhaling stokt. Als hij die beslissing zou nemen zou ik er niks tegen kunnen doen, hij is vele malen sterker dan ik. Daarbij zit ik in een weerwolf pack. 'Daarna herinnerde ik je moeder. Ze kwam een keer op bezoek toen ik net Alfa was geworden. Ze was een lieve vrouw, erg vriendelijk en geduldig'. De vader van Novak zei dit ook. Misschien gaat mijn moeder mijn leven voor de tweede keer redden.
'Ik heb je vader ook een keer ontmoet, dat was zacht gezegd wat minder prettig. De gehele wereld haat je vader, willen hem het liefst dood hebben. Ik ben daar één van'. De man draait meer mijn richting aan en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Luister heel goed naar dit advies. Ik weet wie je moeder was, in heb de foto van je huwelijk gezien en ik ben oud genoeg om te weten wanneer iemand gevaarlijk is of niet. Als één van de wolven achter je echte identiteit komt kan ik niks voor je doen. Ze willen je dood hebben en ik ben niet instaat ze te stoppen. Pas goed op'.
Ik slik zichtbaar. Hij heeft gelijk. Ik ben een vluchteling voor mijn eigen huis en voor de rest van de wereld. Hij vertelt me iets dat ik al wist, iets dat meerdere mij ooit hebben vertelt maar toch is het elke keer de waarheid die je in het gezicht slaat. 'Dank u', antwoord ik en maak nogmaals een buiging. De man knikt zijn hoofd enkel en loopt daarna op een rustig tempo weg.
Ik blaas mijn ingehouden adem uit. Tot dusver is het altijd mijn moeder haar goedheid en de vreselijke foto in de kranten van mijn huwelijk geweest die me hebben gered. Nu ik terugdenk aan die foto walg ik van alles wat er die dag is gebeurt, voornamelijk wat er s'nachts was gebeurt. Je zou kunnen zeggen dat ik een trauma aan die nacht heb overgehouden, één waar ik nog nooit met iemand over heb gesproken.
Het gesprek met Troy heeft me uit mijn doen gehaald. Ik herinner mij na enkele dronken mensen voorbij te hebben zien strompelen dat ik mijn weg naar de slaapkamer ging maken. Waar Novak is is mij nog steeds onduidelijk. Ik heb mij sinds het moment dat hij vertrok toen ik mij aan ging kleden niet meer gesproken of gezien. Het zal me wel, hij komt vanzelf wel tevoorschijn.
Ik kijk een laatste keer over de feestende mensen voor ik mezelf een weg baan naar het hoofdgebouw. Hier en daar zie ik twee mensen tegen een boom aan staan zoenen. Hun handen zitten verstrengelt op elkaars lichamen, ogen gesloten en geheel in hun eigen wereld. Zelfs zoenen zie ik niet als iets prettigs. Ik vond het altijd vies, zo'n natte lap in je mond. Ik heb nooit begrepen wat je daar prettig aan zou moeten ervaren. Het was nat, smaakte naar alcohol en bewoog als een levende vis langs je tanden. Ik walg bij de gedachte.
Ik loop het hoofdgebouw in en kijk niet eens om me heen om te zien of ik Novak ergens zie. Ik kan mij gelukkig nog de weg door het enorme gebouw herinneren. Ik loop de trap op, ga een paar bochten om en zie dan de kamer van mij en Novak in beeld komen. Ik hoop dat de deur open is en er geen sleutel nodig is om de kamer in te komen.
Mijn zwarte hakken brengen mij bij de deur. Ik leg mijn hand op de deurknop maar wacht met hem om te draaien. Er klinken geluiden uit de kamer die me laten afvragen of ik wel voor de goede deur sta. Mijn ogen gaan nogmaals over het nummer, ik sta voor de goede deur. De geluiden klinken als de geluiden die ik hoor in mijn nachtmerries. Mijn hartslag vliegt voor de tweede keer in het afgelopen kwartier de lucht in.
Ik sta een tijd doodstil voor de deur met mijn hand op de deurknop, mezelf afvragend of dit wel een goed idee is. Zodra de rare geluiden die ik niet kan plaatsen op de achtergrond verdwijnen open ik de deur, iets dat ik duidelijk niet had moeten doen.
Op het bed liggen Novak en Zora naakt. Novak ligt over Zora heen met zijn heupen tussen haar benen. Zora haar ogen zijn gesloten, haar handen in Novak zijn haar. Ik sta aan de grond genageld, niet wetend hoe ik op dit aanzicht moet reageren. Ik wil iets zeggen maar zou niet weten wat. Ik zou iets willen doen maar zou niet weten wat. Novak zijn heupen bewegen nog een keer voor Zora mij opmerkt.
