Vengeance From Hell

Vengeance 23

Dalawang beses akong kumatok sa pintoan ng kwarto ni Vraxx bago ako pumasok. Nandoon parin siya balcony kaya naman ay dinalohan ko siya. Paharap siyang naka sandal sa railings at ganoon din ang ginawa ko.

"Love?" He suddenly uttered.

"Hmm?" Tugon ko nang hindi siya tinitignan, masyadong masarap ang hampas ng malamig na hangin sa mukha. Maging ang buhok ko ay sinasayaw ng hangin.

"Meroon bang.." He paused for while and I felt him faced my direction. "Meroon bang bumabagabag sayo?"

That caught me off guard. Him asking that is just feel surreal. I suddenly want to burst in tears and breakdown in his embrace and tell him all my sorrow and burden but I just can't. Nilunok ko na lang ang bumarang emosyon sa lalamonan ko bago ako nakangiting humarap sa kaniya.

"Wala naman. Bakit? Mukha ba akong stress?" Tanong ko na lang.

"I have known you since when we were in high school, Athena. And even though you were gone for almost 10 years, you were still you." I can't tell his emotion through his expression but one thing for sure is that he's sad. Gamit ang isang kamay niya ay sinuklay niya buhok kong natatabunan na ang mukha ko. "Ang pinagkaiba lang ay mas naging magaling ka sa pagtatago ng totoo mong nararamdaman. Noon, kapag may problema ka sinasabi mo kaagad saakin. Pero ngayon?" Dahan-dahang napunta ang mga titig niya sa mga mata ko. "Iba na ang sinasabihan mo. I'm not jealous because that will make me an immature person, pero hindi  din naman kasi madali saakin na unawain kung bakit sa kaniya ka lang lumapit tapos saakin na boyfriend mo ay hindi."

Umawang ang labi ko dahil sa mga sinabi niya. Ang bigat na nasa dibdib ko ay lalo pang bumigat, dagdagan mo pa ng guilt na nararamdaman ko ngayon. He wasn't even mad while saying those pero ramdam ko ang hinanakit niya.

"Hindi din naman madali saakin ang lahat." Saad ko na agad kong pinagsisihan. Kagat labi akong napayuko upang umiwas ng tingin sa kaniya.

"Alam kong hindi madali, kahit hindi ko alam kung anong dinadala mong problema ay alam kong mahirap." He held my chin up so we can see each other's eyes. "But I'm here, I can always lift you up. I won't force you to tell me what is bothering you but please, saakin ka naman tumakbo kapag hindi mo na kaya."

"I'm sorry, Vraxx." Yan lang ang tangi kong naiusal. I saw the confusion in his eyes but he immediately washed it off with a tired smile. Nang hindi ko na matagalan ang titig niya ay muli akong paharap na sumandal sa railing. Naramdaman ko na lang ang mga braso niyang parang ahas na pumulupot sa beywang ko, ipinatong niya pa ang kaniyang baba sa balikat ko.

"Sorry din, I was carried away with my emotions." Mas hinigpitan niya pa ang yakap niya.

"I understand." Hinaplos-haplos ko ang braso niyang nakapulupot saakin. "Sabi ko naman sayo, sayo lang ako. Sayo lang ako uuwi." He chuckled a bit.

"Excited na akong makita sina tita at tito. Mula nang mawala ka hindi ko na din sila naka usap ang nakita."

Bigla akong napabitiw sa braso niya. He doesn't know? Sa tingin ko ay hindi niya alam na matagal nang wala ang parents ko. They both died in an unexplainable accident in Paris and I think none of knew about it.

"Paniguradong m-matutuwa sila na makita ka." Saad ko. Ayaw kong sirain ang pananabik niya kaya sa tingin ko ay doon ko na lang sasabihin. Tanginang buhay 'to. Sana pala nanahimik na lang ako sa impyerno. Nakangiti akong humarap sa kaniya at maging siya ay napangiti rin. "Matulog kana at matutulog na rin ako."