Vengeance From Hell

Vengeance 29

Sa kalagitnaan ng tulog ko bigla na lang akong nagising. Tinignan ko ang wall clock na nasisinigan ng maliwanag na buwan at alas tres palang ng madaling araw, tanging ang paghinga ko lang at mahinang halinghing ni Vraxx ang maririnig. Hinaplos-haplos ko ang braso niyang nakayakap sa tiyan ko at dahan dahan na humarap sa kaniya. Wala sa sarili akong napangiti at marahan kong inilapat ang palad ko sa pisnge niya.

"My Vraxx." I whispered as I traced his face with the tip of my fingers. "I'm so sorry." Maingat kong inalis ang braso niya na nakapatong sa tiyan ko at dahan dahan akong bumangon at umalis sa kama. Ilang segundo ko pa siyang pinagmasdan bago ko napagdesisyonang lumabas ng kwarto.

I hugged myself as soon as I got out the villa, my hair danced with the cold breeze, buti na lang naka sweatpants and sweatshirt ako. I walked towards near the ocean and sit beside it, right just wear the waves couldn't reach me. Niyakap ko ang tuhod ko at pagkatapos ay ipinatong ko ang baba ko rito. I stared at the bright moon and listen to the calming waves of the ocean.

Sa makalawa uuwi na kami at hanggang ngayon hindi ko parin alam kung paano ko sasabihin sa kaniya lahat. This guilt that I am feeling is so close of killing the hell out of me, before I could only feel happiness out of selfishness but now? Sadness over guilt. Vraxx is just so pure and I think I just can't stand to see him hurting especially now that everything is getting better for the both of us. I let out a deep sigh.

"Sana hindi na lang ako binuhay tangina ang hirap." Isiniksik ko ang mukha ko sa pagitan ng tuhod at dibdib ko at tahimik na umiyak.

Throughout this vacation I've been carrying this stupid load of pain inside me. If only I could tell everything to him it wouldn't be this heavy for me. Lahat ng emosyon na meroon ang mundong ito ay dala-dala ko lahat. Yung saya, yung kalungkotan, yung takot na lahat gawa ng puot. Hirap na hirap na ako, gusto ko nang umuwi at taposin ang lahat ng ito.

"I'm so sorry, Vraxx." I whispered. Hoping that he'll hear it.

"Dapat sa kaniya mo yan sinasabi hindi sa sarili mo." Saad ng pamilyar na boses na ikinatigil ko. Iniangat ko ang mukha ko at tinignan ito, pretente siyang umupo sa tabi ko at nakangiting tiningala ang buwan. He seems so carefree. "Here, dry your tears. Baka pati ako maiyak." Agad ko namang kinuha ang panyo niya at pinunasan ang namamasa kong pisnge at mata.

"What are you doing here, Nicholas?" Kung kanina ay di ako sigurado kung siya yung nakita ko, ngayon ay siguradong-sigurado na ako.

"I'm here because someone wanted to be here." Makahulogan niyang usal at unti-unting humupa ang kaninang malaki niyang ngiti. "She can easily made me do things, I will literally let myself be a slave for her." Mahina siyang natawa.

"I'm confused." I stated, he looked at me with a little smile. This Nicholas is so different from the Nicholas I met at the club before.

"Gaya ni Lucifer, meroon din akong katulad mo." Saad niya na bahagya kong ikinagulat. Akala ko pagala gala lang siyang demonyo.

"Asan na siya? I want to meet her." Maybe I can tell her my troubles because we're kinda in the same phase.

"She's..." Umiwas siya ng tingin at muling tiningala ang buwan. "She's now free, Satana. Iniwan niya na ako." Malungkot niyang usal at itunuro ang buwan pero nang tignan ko ang dereksyon ng itinuturo niya ay agad akong naluha.