CHAPTER 10

46 4 0
                                    



CHAPTER 10

I DON'T know how to comfort her but I did everything that I can just to make her feel at ease. Mahigpit ko siyang niyakap habang tila ba pinupunit at pinagpipiraso ang puso ko dahil sa nalamang katotohanan mula sa kan'ya.

There are so many things lingering around my head but none of it made me stabilized. They're in total chaos. My mind and heart are both at war. What should I do? I've never felt this kind of pain even before. This great pain that I don't want to feel, ever again. Hindi ko inakalang mas masakit pa 'to kaysa sa paghihiwalay namin noon ni Samantha o kahit sa problema ko sa pamilya.

"Leighton, ayaw ko! Ayaw ko pang mamatay!" Patuloy niyang pag-iyak.

"You're not going to die, Monina. Nandito lang ako, do you understand?" Pilit kong hinagilap ang kan'yang mga mata at nang magtama ang aming mga paningin ay pinilit ko ang aking sarili na bigyan siya ng isang masayang ngiti.

"H-How? I've already accepted my fate, Leighton. Tinuon ko ang sarili ko sa pagmamahal sa kalikasan at ang nalalabing pananatili ko rito sa mundo. Pero bakit biglang nagbago ang kagustuhan kong bigla na lamang maglaho?"

Pulang-pula ang buong mukha nito dahil sa sobrang pag-iyak. I could feel my heart reaping in return. The extreme pain that you would only feel when you're about to lose someone you love in your life. This is that moment. The moment where there's not much choice left in me, to us.

"From now on, I'll stay by your side. Kung kinakailangan pa ay hindi na ako aalis dito sa Amaranthine para lang sa'yo," sinsero kong sinabi sa kan'ya.

I mean it. My words. I can't see myself leaving her behind. Pakiramdam ko kapag hindi ko siya nakikita sa bawat minuto o oras ay may butas ang puso ko. I feel incomplete when she's not around. I feel so empty when I couldn't hear her voice neither see her beautiful smile. She's my world the moment I fell in love with her.

"A-Ano bang sinasabi mo? Hindi ba't nandito ka lang naman para sa Tribunal activity every year? H'wag mong gagawin 'yang sinasabi mo Leighton," aniya dahilan para ikatikwas pataas ng aking kilay.

"And why is that?"

"Dahil... Dahil baka maniwala ako at pilitin kitang manatili sa tabi ko."

Despite of my broken heart, what she said made me smile in return. Muli ko siyang hinila papalapit sa akin at niyakap. I even kissed her forehead.

"Then do it. Ask me to stay because Monina, I'd like to hear from you that you also care for me. That you're also drowning."

She looked at me and smiled. Halos manigas ako sa aking kinatatayuan nang maramdaman ko ang malambot niyang mga palad na hinahaplos ang aking pisngi. In an instant, I feel like my knees are wobbling just because of her touch.

Kung paulit-ulit kong mararamdaman ang ganitong klaseng pagmamahal sa isang tao, hinding-hindi ako mag-aalinlangan na sumugal ulit ngunit gusto kong siguraduhin na kay Monina Lila pa rin ang hantungan ko. I wouldn't mind falling in love with the same stranger again and again.

She can melt me through her warm smile already. She made me fall in love with her even more because of her words and kindness. She made me see the real beauty of life and its details. She made me see everything that I couldn't see before.

"Ambrosia," she whispered in my ears.

My brows arched in confusion. I don't know what is she talking about.

"What?"

"It's a flower's name, Leighton. Ambrosia ang sagot ko sa sinabi mo."

"I'll search it right away—" she immediately cut me off.

Lost In Paradise (COMPLETED)Where stories live. Discover now