Karanlık olduğunu sandığı bir hayatın içine derin bir karanlık çöktüren adamı tanıdığı gün, aslında kendi geçmişiyle tanıştığı gündü.
O adamı tenine kabul ettiği gün, aslında güçlü bir intikamı tenine kazıdığı gündü.
Onu sevmeye başladığı gün, kendi...
KÖREBE'NİN İLK KİTABI OLAN "KAFES" BU BÖLÜMLE SONA ERİYOR. İKİNCİ KİTAP OLAN "ZAKKUM" YİNE BURADAN DEVAM EDECEK. O YÜZDEN FİNAL ADINDAKİ BU BÖLÜM, YALNIZCA İLK KİTABIN FİNALİDİR.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nick Phoenix:Mercy in Darkness
Timo Tolkki's Avalon:I'll Sing You Home
Audiomachine:Ashes Of Time
KÖREBE
15.BÖLÜM: "SIR" (FİNAL)
İnsan sonunu bildiği bir yola çıkmak zorunda kaldığında yolunu mu değiştirmeye çalışırdı yoksa sonunu mu?
Saniyeler dakikaların üzerine düştükçe, boynuma geçirdiğim gerçekler ayağımın altındaki yalanları yavaş yavaş kaydırdı. Beklemediğim bir andı. Yalanlar öyle bir anda çekildi ki ayaklarımın altından, boynuma astığım gerçeklerin beni nefessiz bırakacağını hesap edemedim. Sandım ki gerçekler insanı yaşatır. Sandım ki yalanlardan kurtulduğumuzda her şey daha kolay olur. Sandım ki yaşayabilirim.
Hiçbir şey sandığım gibi olmadı. O an anladım: Yalanlar insanın devam edebilmesi için en az gerçekler kadar lazımdı insanoğluna.
Benim yalana muhtaçlığım her geçen saniye artıyordu. Gerçeğine ulaştığım yalanların yerini doldurmaya çalışıyor, dolduramadığım yerlere daha yıkıcı gerçekleri koyuyordum.
Ailem ölmüştü. Onları ailem sandığım insanlar öldürmüş, buna göz yummuş ve yıllarca onların ölümünden beni sorumlu tutmuşlardı. Bir zamanlar sevdiğim adamı tehdit etmişler, o ise beni kurtarmanın tek yolunu kendinden uzaklaştırmakta bularak bunun için bana ihanet etmişti. Yıllar sonra bir adamın kapısına kendimi atarak her şeyi tepetaklak edecek o hamleyi yapmıştım: O adama bir daha açmayacağıma yemin ettiğim kalbimin kapılarını aralamıştım.
O adamın beni korumak pahasına ailesinin ölümüne göz yumduğunu öğrenmiş ve yıllar önce ailemin öldüğü kazada beni o yanmak üzere olan arabadan onun kurtardığını anlamıştım. Onun sadece bir tesadüf olduğunu düşünsem de işler hiç de umduğum gibi gitmemiş ve aslında onun hayatımın en önemli yerinde durduğunu fark etmiştim.
Ondan kaçmış, ona yakalanmış ve onu sevmeye başlamıştım.
Ona güvenmiş, ondan korkmuş ve ona sığınmıştım.
Ona acımış, onunla gülmüş ve onun için ağlamıştım.
Hayatıma girdiği ilk andan itibaren ne yaptıysam onunla ve onun için yapmıştım.
Bir zaman sonra aslında normal bir insan gibi tek düze bir yaşantım olmadığını onun ağzından duymuştum. Bana ait olan kolyeyi yeniden bana verdiğinde gerçekleşecek olan ölüleri göreceğimi tahmin bile edememiştim. Ben ölümleri görmüş, o ise ölümünü gördüğüm insanın celladı olmuştu. Onu katil eden benim içime ekilen gücün kendisiydi ve ben bunu bile bile ondan uzak duramamıştım.
