Unicode -
ကော်ဖီစက်သံတွေနဲ့ စကားတိုးတိုးပြောသံတွေပဲ
ပြည့်နေတဲ့ ဆိုင်ခန်းခပ်ကျဥ်းကျဥ်းထဲမှာ
Chanyeol အတွေးတွေကတော့
သူမတူအောင် ကျယ်လောင်နေပါတယ်။
order စောင့်နေတဲ့
သူ့ရှေ့က လူကို သူရင်းရင်းနှီးနှီးကိုမြင်ဖူးပါတယ်။
သိလဲသိပါတယ်။
ခဏလောက်ပဲ မြင်ဖူးပေမယ့်
အခုချိန်အထိ မြင်တာနဲ့မှတ်မိတာ
Chanyeol မှတ်ဉာဏ်ကောင်းလို့မဟုတ်ပါဘူး။
ဒါဆိုရင် ဘာကြောင့်...
" ဒါလေးတစ်ခုယူမယ်နော် "
ဖန်ပုံးထဲက ဆိုင်ရဲ့ Menu အသစ်ကလေးကို
လက်ညှိုးထိုးပြတဲ့သူ့ကို
Chanyeol ခေါင်းအငြိမ့်မှာပဲ
မျက်နှာလွှဲသွားတဲ့ ထိုလူက
ဆိုင်ပေါက်ဝကို လှမ်းကြည့်တာ..
ကောင်တာကိုကျော်ပြီး
မျက်စိကစားလိုက်တော့
လမ်းလျှောက်တတ်ကာစ
ကလေးမလေးက သူ့ဆီကို
တောက်တောက်တောက်တောက်နဲ့ လျှောက်လာတယ်။
ငုံ့ပြီး ကလေးကိုပွေ့ချီလိုက်တော့
ပြန်ပေါ်လာတဲ့ သူ့မျက်နှာထက်
အပြုံးတစ်ပွင့်က ခပ်ကြီးကြီးရယ်..
" သဲငယ်လေး ရောက်ပြီလား
မာမားရော "
" နောက်မှာ "
သူ့လက်ထဲထွေးချီထားတဲ့
ကလေးမလေးက
တော်တော်လေးချစ်စရာကောင်းပါတယ်။
ခုနက မှာထားတဲ့ Brownie တုံးလေးကို
ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး ဗန်းပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့
လက်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေ
" ဟိတ်.. မာမားအတွက်နော်
Nini အတွက်မဟုတ်ဘူး "
ဆူခနဲချွန်ထွက်လာတဲ့
နှုတ်ခမ်းတွေဟာ ထိုလူနဲ့ အတော်လေးကို
ဆင်တူနေခဲ့ပါတယ်။
လှမ်းကြည့်လိုက်မိတဲ့
ပြက္ခဒိန်ဟာ 2020 ဆိုတဲ့ ခုနှစ်ကြီးကို
ထီးထီးကြီးအသားပေးထားတယ်။
ဒါပေါ့.. နှစ်တွေလဲကြာခဲ့ပြီ။
လူတွေလဲပြောင်းလဲခဲ့ပြီပဲလေ..
အသက်သုံးဆယ်နားကပ်နေတဲ့အရွယ်မှာ
ကော်ဖီဆိုင်ဖွင့်ပြီး အထီးကျန်နေတာ
Chanyeol တစ်ယောက်ပဲရှိမယ်ထင်တယ်။
