KAYIP PRENSES /TAMAMLANDI/

Bölüm 4 -Louis öğrendi mi?-

"Sabah seni gördüm. Sesinden tanıdım"

_________________

Siyah elbisemi giymiş ve kılıcımı elime almıştım. Sıkıca topladığım saçlarımı elbisemin büyük şapkasına sıkıştırmış ve hazırdım. Derin bir nefes vererek kapıyı açtım ve koridorda bir hizmetli veya koruma görmeyince kapıdan çıkıp dışardaki anterman yerine ulaşmamı sağlayacak tünele girdim. Tünelin sonundaki merdiveni çıktığımda tahta yeşil şeyi açınca tünel anterman sahasına yani açık alana çıkmıştı. Dışarda kimseyi görmeyince şansımın iyi gittiğini düşünerek tünelden tırmanarak çıktım ve tünelin kapısının kapatıp kendimi çimlere attım. Eğer sabah sesimi duyunca beni tanımış ise Louis'i öldürmek zorunda kalacaktım ve o çocukluğumda olan tek arkadaşımdı.

"Yine erkencisin." derken gülen Louise döndüm ve ayağa kalktım. Üstümdeki tozu silkelemeden belimdeki kılıcı çıkarıp onunda kılıcını almasını bekledim.

Kılıcını alıp bana doğrultuğu zaman kılıcı iki elimle kavrayıp önüme siper ettim ve ondan gelen tüm atakları durdurdum. Normale göre suskun anterman yapıyordu. Bir şekilde benim kim olduğumu öğrenip öğrenmediğini anlamam gerekiyordu. Ona küçük ataklar yaparak yorulmasını sağladım ve dediği cümle ile duraksadım.

"Sabah seni gördüm." dediğinde duraksamam ile durdu ve bana döndü.

"İyi misin?" dediğinde iyiyim derecesinde elimi havada salladım ve yeniden küçük ataklarla antermana başladım, o da konuşmaya devam etti.

"Sabah seni gördüm. Sesinden tanıdım." dediğinde yaptığım küçük atakları boş verip kılıcımı sert bir şekilde boğazına yaklaştırdım ve kılıç tuttuğu eline tekme geçirip kılıcın bizden uzaklaşmasını sağladım. O ise anlamıyor gibi bana bakar iken elimdeki kılıç onun boğazındaydı ama küçük bir umut için kılıcı bastırıp ölmesini sağlamıyordum.

"Bu anterman biraz ciddi gibisin. Az önceki konuya gelirsek sabah gerçekten seni gördüm sandım ama sesinin benzediği biriydi gördüğüm çünkü sen ve Falcon konuşmazdınız diye düşünüyorum." dediğinde boynundaki kılıcı çekip yerdeki kılıcını ona geri verdim ve gözlerine baktım belki gözleri bir şeyler söyler diye ama boştu gözleri merak duygusu haricinde.

O gününü anlatır iken anterman yapmaya devam ediyorduk. Yaptığı ataklara karşı güçlü savunma yapıyor ve onun dikkat dağınıklığını kullanıp bazı ataklar da yapıyordum. Anterman sonunda dün ona yaptığım gibi koluma kılıcını değdirip antermanı o kazandı, kanayan kolumu görünce duraksayıp cebinden sarı bir mendil çıkarıp koluma sıkıca bağladı ve bana döndü, yakın durduğumuzu fark edince iki adım geriledim ve konuşmasını dinledim.

"Özür dilerim, seni incitmek kesinlikle amacım değildi leydim." dediğinde kaşlarımı olabildiğince çatarak ona baktım. O ise gülümsedi.

"Kral seni eğitiyor ise ya önemli bir leydi ya da şövalyesindir ama kimliğin gizli kaldığı için leydi olma ihtimalin daha yüksek çünkü şövalye olsan kimliğini bilirdik. Bir zamanlar kayıp prenses olduğunu bile düşünmüştüm ama kralın tek varisini bize emanet etmesi pek olanaklı değildi." diyerek bana yaklaştı ve konuşup arkasını döndü.

"Yarın kılıçlar olmadan anterman yapacağız leydim, iyi geceler.." diyerek evinin yolunu tutarken onun uzaklaşmasını bekledim ve o uzaklaşınca saraya gizlice girmekten sıkıldığım için tüneli kullanarak odamın önüne vardım. Tünelden çıktığımda Saraydaki koridordaydım yani odamın hemen yanında. Tünelden çıkıp kapağını kapattım ve odama girdim. Elbisem ile kılıcımı temizleyip dolabımın arkasına sakladıktan sonra koluma sarılmış olan sarı mendili alıp elimle yıkadım ve kuruması için masama bırakıp kolumdaki kurumuş kanları temizledim, yaranın üzerine saray hekimlerinin babama özel hazırladığı ancak babamın bana verdiği merhemlerden sürdükten sonra kendi mendilim ile sardım yaramı. Acaba annemin yaralarına merhem sürseler geç kalmış olurlar mıydı? Annemi ne uğruna öldürdüklerini ve ben ne uğruna ona doyamadan onun gitmesine tanık oldum işte bunu çok merak ediyorum. Annem sürekli aklımda olunca mantığım kayboluyor ve yerini duygularıma bırakıyor gibi hissediyorum. Babamın öğrettiği gibi yapmalı duygularımı bastırıp mantığımla hareket etmeliydim.