MEMORIES (Best Five Ever Series #1)

Chapter 34

“Hi, Lola! I bought you new flowers.”

Napa ngiti ako habang nasa tapat ng grave ni Lola. It’s been awhile since I visited her. Tinanggal ko ang tuyong bulaklak do'n at inilagay ang bagong binili ko kanina lamang, sinindihan ko na rin ang kandila na dala ko.

“La, baka nag-tampo ka kasi ‘di kita pinuntahan nu'ng nakaraan ah?” I shook my head and sat beside her grave. Ipinatong ko ang kamay ko sa grave stone niya at bahagyang hinipo ‘yon.

Napakagat ako sa ibabang labi ng maramdaman ko ang pamumuo ng luha ko. I don’t know how many hours I cried in the bathroom earlier. I didn’t have class today, so I stayed in our condo while Chris was at work.

Kahapon… Kahapon ko pa iniiyakan ang sinabi ng babae.

“La, dalawin mo nga ‘ko mamayang gabi. Yakapin mo ‘ko kahit sandali lang… Miss na kita eh. Miss na miss na kita.” Marahang bumagsak ang aking luha habang nakatingin sa lapida ni Lola.

“Lola, gusto ko mag-sumbong sa’yo… Pero nagda-dalawang isip ako kung paniniwalaan ko ba ang sinabi nu’ng babaeng ‘yon o hindi eh. Si Chris… Sobrnag tagal ng pinagsamahan namin, La. It's still not sinking into my system, and I don’t even know what to do.” Napa-pikit ako at tumingala habang dinadama ang malakas na simoy ng hangin. Parang ang hangin na ‘yon ay siyang kusang nagpunas at nagpa-tuyo ng aking luha.

“I don’t want to doubt at him kung nagc-cheat ba siya sakin, pero ‘di ko mapigilan. Gusto ko siyang tanungin pero nauunahan ako ng takot ko… takot na baka kapag nalaman niya na alam ko nang hindi niya talaga ako mahal, ay iwanan niya na ‘ko. Laging nauuna ang takot at luha ko. And I'm mad at myself because of that. ‘Yung tipong gusto kong malaman ang katotohanan pero takot rin akong harapin kung ano man ang magiging consequence at kalalabasan no’n. Hindi ko na alam ang gagawin ko, La…”

Marahan kong pinahid ang luha ko at tumingin muli sakaniyang lapida. I stood up and smiled on it as if Lola as looking at me.

“Lola, sa susunod ulit ako bibisita, hmm? May tutuparin pa nga pala ang apo niyo. Bye, La.”

Days passed and just like what I said, I kept my mouth shut. Pero hindi umayon ang lahat sa plano ko. Chris, the man who I really love, I remember what the girl said. But him, he always seemed carefree and like the same Christian I'd met all those years ago.
I don't like doubting, but I couldn't help myself when he was out or at his OTJ; I was worried that he'd realize he never loved me...was cheating on me, and he already had.

Alam kong napaka tanga ko na sa part na ‘to; na i-keep siya sa tabi ko kahit may alam ko. Pero mahal ko siya eh… I don’t want to be selfish but I can’t let him go. Kada oras na tinititigan ko siya he looks peaceful, kada magtagama ang mga mata namin nakikita ko na… love is still on his eyes. Hindi ko alam ang mataramdaman ko sa mga oras na gano’n.

Naiisip ko na siguro nga mahal pa niya ako at sana gawa-gawa lang ng babae ang sinabi niya sa telepono, pero ang kalahati ng utak ko? Ang tingin galing sa mga mata niya ay awa para sa’kin, awang pagmamahal dahil alam niyang masasaktan ako ng sobra kapag nawala siya.

Ang mga yakap at halik niya na noon ay nagpapa-kalma sa nagwawala kong sistema ay kabaliktaran na ngayon ang nararamdaman ko sa tuwing ginagawa niya ang mga bagay na natural naming ginagawa.

Kahit saan ko ibaling ang atensyon ko bumabalik ako sa pagi-isip kung saan pupulutin ang pagma-mahalan namin. Hindi ko na alam. Litong lito na ‘ko, kung tama pa bang ipag-patuloy namin ‘tong relasyon  o hindi.

Pero siguro kapag nagpaliwanag siya sa’kin, tanggapin ko muli siya sa buhay ko. Wala eh. Mahal ko. Gano’n talaga ata ako mag-mahal, kahit gaano kasakit patuloy pa rin ako.