MEMORIES (Best Five Ever Series #1)

Chapter 14

Hanggang ngayon nakahiga parin ako dito sa hoospital bed. Sinusulit ko na talagang mahiga mag-hapon kasi, girl, ang comfy nu’ng kama pati yung unan!I know it sounds weird but I'm willing to pay for this bed and take it home.Pero may libre namang unan di'ba?

But me is being me, of course, 'di ko binili. Nagi-ipon ako para sa condo unit na titirahan ko kapag nasa college year na ako.I may living on a wealthy family, but it doesn't mean na pwede ko ng i-asa lahat ng pangangailangan ko kila mommy at daddy, right?

Malapit narin akong maging legal age hindi naman pwedeng habang buhay akong naka asa sakanila. Just like what I said I want to grow up. To be independent narin.I want the best for myself.

Hindi nasana ako magc-condo kung malapit yung school for college nitong school na pinapasukan ko, tsaka para diretsong dito na lang kami magtapos. Sadly hindi gano’n ang pagka-katayo ng school. Nakahiwalay ang school para sa college.

Ang magkasama sa school na pinapasukan ko, obviously, JHS at SHS. Ang elementary naman ay nakahiwalay rin, medyo marami rin kasing estudyante ,kaya napag desisyonan ni lolo na paghiwalayin yung mga levels.

Anyway, my friends are here. They just got here after their classes. Lumingon ako sa bintana at medyo madilim na hinahangin ang kurtina kaya kita ko kung gaano kadilim sa labas, at hanggang ngayon hindi parin sila umuuwi.

Lumingon naman ako sa mga kaibigan kong ngayon ay nasa upuan magka-kayapos habang ang mga ulo ay nakapatong sa balikat, si cardi ang nasa gitna at nasa kanan naman niya si Lia habang naka sandal naman ang ulo ni Bri sa balikat ni Lia sa kanang balikat naman ni cardi ay doon naka sandal ang ulo ni Sandra. Naiiling naman ako at natawa dahil sa hitsura ng kanilang pwesto. They look so cute.

Kanina ko pa sila binabantayan habang natutulog.

I turned my gaze to the table beside my bed, I saw a bunch of flowers there. Natawa naman akong muli ng mahina. Grabe naman ‘tong mga kaibigan ko, kala mo naman totoong nagkasakit ako ng matagal, but still I found it cute. This, my friends are the best for me as always halos nine years narin kami magkakakilala kay atalagang parang pamilya na ang trato namin sa isa't isa.

"Para naman akong matandang may sakit sa pagdadala nila ng bulaklak sa’kin," Ani ko at napaililing

Kinuha ko yung isang bulaklak na lavander. My favorite color and my favorite flower. This flower reduces my anxiety and makes me calm. I run my hand along with the leaves and sniff.

Nag-iisa lang ito na Lavander do’n and the rest are yellow flowers, my second favorite color. Ang alam ko walang nakaka alam na favourite ko rin ang lavander. I'm now wondering who gave this flower.

Inamoy ko ito bago ibaba at amuyin ang ibang bulaklak. Napa achoo ako ng malakas ng maamoy ko iyon, masyadong mabango. Napa ubo naman ako bigla at napansin ko rin na biglang nagising si Lia at dali daling lumapit saakin at inabutan ng tubig.

"Are you okay? What happend? I’m so sorry I fell asleep..."Sunod-sunod niyang tanong at lumingon sa mga kasama na na alimpungatan na rin.

"Hala hala,Sorry 'di ka namin na bantayan.'To kasing si Cardi eh!"

"Hala, gagi anong nangyari? Ayos ka na ba,Zy?"Sunod-sunod ring tanong ni Sandra halata rin sa mukha ng mga kaibigan ko ang paga-alala,habang todo iling naman ako habang umiinom ng tubig.