MEMORIES (Best Five Ever Series #1)

Chapter 46

~ALLIEZONE ZOE BLOOD~

"Why is she taking too long in the bathroom."

I get up from the bed and walked towards her bathroom where she is right now. She said that she will only take a bath— I know that she tooks an hour taking a bath.

But she took longer eh?

Ino-orasan ko siya. Hindi naman siya ganito katagal ussually sa banyo.

I start knocking, on the door continuously. Halos tumalon ang puso ko ng walang sumagot sa loob ng banyo.

Muli akong kumatok dito, at ngayon ay mas malakas na.

"Zy?! Zy? You okay there? Zy?" Kahit kinakabahan ay nag-hanap ako ng susi sa mga drawer niya.

Nanginginig ang mga kamay ko habang naghahalughog sa mga patungan.

Fuck this!

Nagma-madali akong dumungaw sa may hagdan dahil nasa may sala sina mommy.

I don't want to overthink why she is taking long inside the bathroom pero walang boses niya ang sumasagot sa'kin eh!

Please, please no...

"Bullet! Mom! Please help! Bring the bathroom keys of Zynniese!" I shouted.

Agad namang umakyat si Mommy na halos kararating-rating lang kanina. Hindi sila inabot ng madaling araw.

"W-what?! Whats happening?" She asked.

"Shes taking too long on the bathroom and she wasn't answering! Please come up here!" Sigaw ko ulit baho dali-daling pumunta ulit ng kwarto niya.

Pilit kong pinipihit ang doorknob at pinagtutulakang banggain ang pinto pero hindi sapat ang lakas ko para mabukasan ang pintuan niya.

Lord, please parang awa niyo na. Ang kapatid ko...

"Zy! Goddamit! Open this door! Zy, please, please wait us!" Naglikot ang paningin ko sa kabuoan ng kwarto niya at kusang pumatak ang mata ko sa may vanity table niya.

Halos malaglag ang panga ko at mangatal ang buong katawan ng makitang may papel ng pinaglalagyan ng blade ron. Dali-dali ko itong chineck kung may laman na mas lalong nagpa akyat ng kaba ko.

I always stays at her room... kasi alam ko na nahihirapan siya na matulog mag-isa. I know that she always overrhink every night even though she gives her brightest smile on us in morning. I can fully see it in her eyes. Halata ang pagod niya.

Alam mo rin na gabi-gabi siya umiiyak. Gabi-gabi ko siyang niyayakap ng mahigpit dahil hindi ko alam kung anong pwede niyang gawin kapag tumayo siya. Gabi-gabi kong naririnig ang mahihinang hikbi niya.

Gabi-gabi kong nararamdaman kung paano siya tamaan ng anxiety niya. On my arms, I always feel how big my sister sorrows are. Nakakapanghina.

Wala akong magawa. Alam ko rin na ayaw niyang ipaalam sa'min na gabi-gabi siyang umiiyak dahil ayaw niyang mag-alala kami sakaniya. Dahil sa huli sarili niya pa ein ang sinisisi niya

I thought that she's doing better but after ai heard her muffled cries at night, I started sleeping beside her. To let her know that somwone is always there for her. A presenxe she needed.

My lips trembled as my tears fall down.

"Bullet, bilisan niyo!" I eagerly shouted again.

Tangina, hindi pwede to!

Patuloy na bumabagsak ang luha ko habang sunod-sunod kinatok ang pinto ng banyo at pilit itinutulak.

"Here, here!" Hinihingal na binuksan ni bullet ang pinto ng banyo.