MEMORIES (Best Five Ever Series #1)

Chapter 43

A/N:

Hi! This is Vana_Selenophile! This chapter is my first update, ngayong taon. Sorry because I've been inactive updating this story these year, I promised that I'll finish this story na ngayong month but I dont think it couldn't happen na huhu med'yo lulong po ako sa acads nitong pasukan dahil malapit na naman ang exam namin (sana kayo rin) perooo babawi ako sa sunod-sunod na update kapag nakapahinga na 'ko sa acads.

This chapter is very light lang naman unlike don sa mga nauna. Pero 'yung kasunod nito hindi na ems. Mag ready na lang tayo pare-pareho sa walang katapusang kalbaryo na 'to  jok. Pero last na talaga na masakit na chaps 'yon ha. Slight na lang 'yung mga sumusunod.

Malapit na din naman matapos ang story nina Zynniese kaya keribellss.

Sa patuloy na nagbabasa at sumusubaybay sa storyang ito maraming salamat sa paghi-hintay sa walang kasiguradohang pagu-update ko. Na miss ko kayo(?) sobraaa~

Good luck sa buhay, vannies!!

~~~~♡~~~~♡~~~~~♡

Maaga akong bumangon para puntahan ang malapit na tanawin na nahanap ko kagabi sa internet.

I also informed my family about it last night. Sabi ni Ate sasama siya, pero nu'ng ginagising ko na siya kanina ‘di ko naman magising. I let her sleep na lang dahil buong gabi siyang gising at nagba-basa ng kung ano sa cellphone niya.

So I’m  here all alone, walking towards that beautiful view destination.It was just 5:10 AM, so it’s still dark. Gan'to kaaga dahil gusto ko sanang salubungin ang sunrise.

They said it looks good. Mababaw ang ulap.

‘Di naman nakakatakot maglakad dito mag-isa dahil may paunti-unti na ring tao, isa pa ang ikinaganda dito sa lugar ay ‘di sila nagpapatay ng ilaw hanggat hindi pa sumisinag ang araw.

I could felt the wind touched my skin and I inhaled and put inside my freezing hands inside my jacket pocket. Mataas ang lugar na ito kaya gano’n na lamang kalamig.

May pa ilan-ilan ako nakakasalubong na ‘di ko kakilala ngunit binabati nila ako. Tanging silay na ngiti naman ang sinasagot ko sakanila…

Hindi pa rin ako gano’ng ka-sanay. It feels like every person around me is liar. Natatakot ako masalisihan na naman.

Umaasa pa rin akong mawala na ang gan’tong tagpo ng buhay ko because it’s tiring… My walls were to high yet melts down. Hindi ko maintindihan kung tanga ba ako o mahina lang talaga.

Nakakapag taka at buhay pa ‘ko. Nakakatawa dahil ako pa ang nabubuhay. I mean whats the purpose of my life when faith just always messed up? I probably did something really bad in past life, huh?

I’m overwhelmed in my everyday  life, thinking how will it go. Asking myself if I still can get up or I’m still okay. Am I really okay?

Some says that the answer of every question in your mind is good but some says it’s  better to ask somebody’s opinion.

Parang isang buong horror movie ang kaganapang humingi ako ng opinyon sa iba. I never did like it. Mas gusto ko ang sarili kong opinyon dahil ako naman mismo ang problema at namo-mroblema.