Alice-Alive [ON HOLD]

Hoofdstuk 7.

'De knop?' Een kort moment heb ik niet door waarover ze het heeft, maar dan zie ik het licht (niet op de positieve manier). 'Penelope in Godsnaam, waarom?' Kalm blijven is nooit makkelijk geweest en Penelope staat op haar eigen manier te panikeren. Ik heb nu direct een goeie reden nodig of ik ga haar echt recht in haar gezicht slaan. 'Je rende weg!' Natuurlijk had ze de knop ingedrukt toen ik het plots op een lopen zette, ze dacht waarschijnlijk dat ik vluchtte. Ik sta nog maar een paar metertjes verwijdert van een uitbarsting en ze probeert me tevergeefs te kalmeren. 'Het is niet erg, als ze hier komt leggen we uit dat we dachten dat... Euhm, mijn broer "de jongen" was, maar dat je je vergiste.' In een ander universum zou dit de perfecte oplossing geweest zijn, maar spijtig genoeg nu een rampzalige keuze. De koningin zal hem direct herkennen en dat beangstigt me.
'Wat is er aan de hand?' Pepijn neemt de vreselijke beslissing om zich in ons gesprek te mengen, wat het er allemaal nog ingewikkelder op maakt. Dus besluit ik een eigen keuze te maken. 'We vertrekken gewoon.'
'We?' Pepijn en Penelope spreken tezamen het verwarde woord uit en ik begin de gelijkenissen in hun gezichten de herkennen. 'Het is ingewikkelder dan jullie denken, maar als we hier zo blijven staan loopt het sowieso fout af met 1 van ons.'
'Ik ga niet wegvluchten.' Penelope kijkt van mij naar haar broer. 'Ik heb net een hele carrière verworven op het paleis!' Nu is het mijn beurt om haar aan te kijken en mijn armen te kruisen. Pepijn slikt met moeite zijn lach in en houd zijn gezicht opmerkelijk goed in de plooi. 'Hoe lang duurt het ongeveer om van de ene kant van de stad naar hier te komen?' Ik negeer haar vorige uitspraak en probeer wat nuttige informatie te verzamelen.
'Dat hangt ervan af... Als ze met de koets komen 5 minuutjes.'
Maar het is al te laat, ik hoor het gekletter van ijzeren hoeven tegen asfalt. 'Ze komen, we moeten nu gaan. Het kan me niet schelen of je mee wil of niet, maar Pepijn en ik vertrekken nu.' Pepijns gezicht verandert in een vraagteken wat duidelijk maakt dat hij mijn woorden niet begrijpt. 'Waarom moet Pepijn mee, hij heeft hier niets mee te maken.' Voetstappen die steeds sneller naderen en een stem die herhaaldelijk mijn naam roept. 'Alice hoor je me wel, waarom moet Pepijn mee?' Het is te laat, ik heb te lang gewacht en dit ging geen "en ze leefden nog lang en gelukkig" worden.
'Alice? Antwoord! Waarom wil je mijn broer zo graag mee hebben?' Ik draai me om en in de verte zie ik Mr. De Haes verdwaalt rondkijken. 'Oh god, Alice zeg niet dat het waar is! MIJN broer!?' Penelope haar inzicht kwam net iets te laat, net als mijn plan om hier weg te geraken. Waarom verpest ik ook alles in mijn leven? De man met het korte grijze haar en de ronde bril richt zijn blik naar ons, hij had duidelijk Penelope's uitbarsting gehoord. Hij doet teken naar iemand die verder weg staat en stapt in een zeer hoog tempo in ons richting. Op dat moment zie ik ook haar, de vrouw die mijn verleden verpest heeft en mijn toekomst in haar handen kapot knijpt. Ze komt aangerend, als een kleuter aangetrokken door een ijsjeskar.
'Alice, schatje, sta eens recht, straks krijg je nog een kromme rug. Lieverd, hoe kom je erop om in een bos te gaan zoeken? Geniaal al zeg ik het zelf!' Ze hijgt en praat met een stem die ik het liefst nooit meer zou horen. Ondanks alles recht ik mijn rug, maar zeg niets. Ze merkt dat ik een beetje tegenstrijdige gevoelens heb, dus brabbelt ze snel verder over iets anders. 'Hoe dan ook, we hebben hem mensen! We kunnen terug naar de koetsen.' Ze draait zich om en wordt op de voet gevolgd door Mr. De Haes, die me een knipoog geeft.
Ieuw.
Twee wachters nemen Pepijn en Penelope vast en sleuren hun mee, onder luid protest van beiden. Ik krijg niets meer uit mijn mond, ik begraaf mijn tranen diep in mijn oogleden en ik houd mezelf sterk. Snel wandel ik achter de wachters aan en kijk voor een laatste keer om naar de houtbijl die in de boomstam is blijven steken.
Die zou daar nog een tijdje blijven zitten, denk ik.
----------------------------------
Hallo iedereen,
Ik wil jullie graag eens bedanken dat jullie de tijd nemen om mijn boek te lezen, te stemmen en reageren :)! Ik kan niet geloven dat ik al 1K lezers bereikt heb!! Ik haal heel veel steun uit jullie leuke reacties en het moedigt me nog meer aan om verhalen te schrijven.
Sorry dat ik maar af en toe een verhaal upload, ik heb veel schoolwerk gehad de laatste tijd, maar ik probeer toch regelmatig een nieuw hoofdstuk er op te zetten.
Voor de rest wens ik jullie nog veel plezier met de rest van het verhaal :).
Grtjes pink_cactus x