Alice-Alive [ON HOLD]

Hoofdstuk 9.

We lopen zachtjes op onze tenen door de eindeloze gangen. We komen bij een ijzeren deur aan, die ik nog niet veel in het kasteel heb gezien. Olivia haalt een metalen pasje uit en zwaait ermee voor een soort van elektronisch oog. *PING* de lift springt open met een zacht geluidje, Olivia leidt me de ijzeren bak in en duwt op een van de vele knoppen die een kant van de ruimte bedekken.

'Hoeveel tijd hebben we ongeveer?' Ik weet dat de koningin me de komende 2 uur niet lastigvalt, maar het geeft me een gevoel van zekerheid te weten hoe lang ons geheime uitstapje zal duren. De liftdeuren gaan open. Olivia wandelt voor me uit, nog altijd even voorzichtig als daarnet. In tegenstelling tot haar ben ik totaal verrast wat ik zie. De eens zo nette gangen zijn vervangen door donkere muren waarop ik om de 5 meter een elektrisch knipperende lamp bemerk. Ik loop snel achter Olivia aan om te voorkomen dat ik de weg kwijtraak.

'We zijn er bijna.' Ik zie aan haar gezicht dat ze onzeker is over de snelle beslissing om mij in vertrouwen te nemen. We komen bij een cel aan, die slecht belicht wordt door de steeds aan en uit gaande lampen.

'Alice?' Opeens zie ik een gezicht bij een van de tralies verschijnen. Penelope klemt haar bevende handen stevig rond de ijzeren buizen en kijkt me dolgelukkig aan. Haar mond staat in een overspannen lach en haar mondhoeken raken bijna haar oogleden. 'Is Pepijn hier ook?' Ik weet dat het onvriendelijk is om zo antwoord te geven op haar vriendelijk lach, maar ik moet zeker zijn dat hij in orde is. 'Euhm... Ja'. Ze leunt onopvallend naar rechts zodat ik de hele cel kan bekijken. Achterin zit iemand met gebogen hoofd tegen de muur. 'Hij heeft het zwaar nu hij niet meer thuis is om voor mam te zorgen.' Penelope spreekt de woorden zachtjes uit en kijkt me aan met haar grote blauwe ogen, die licht lijken te geven. 'Wat is er wel aan de hand met jullie moeder?' Ze slaakt een diepe zucht en een moment merk ik dat ook zij het zwaar heeft, maar nog liever sterft dan het te laten merken. 'Onze moeder is ziek, heel erg ziek,' ze fluistert en kijkt vluchtig om naar Pepijn, die nog altijd met zijn hoofd op zijn handen rust. 'Het is de Inslag. Pepijn zorgt elke dag voor haar, terwijl ik een beetje probeer bij te verdienen. Ik weet niet of ze nu.... Laten we het erop houden dat we hopen dat alles goed met haar gaat.'

We praten nog even verder, totdat Olivia me opeens in mijn zij prikt. 'Hé!' Haar bange ogen brengen mijn concentratie meteen terug en ik werp mijn blik door de donkere gang. Dan zie ik waarom Olivia mijn gesprek met Penelope stoorde, de lift aan het uiteinde van de gang trekt mijn aandacht en de steeds dalende elektronische cijfers wijzen me erop dat er iemand aankomt. 'Oh dju. Is er soms een andere uitgang?' Ik neem Olivia's armen vast en dwing haar me in de ogen te kijken. 'Euhm... Nee, niet echt.' Verdomme, dat is nu al de tweede keer dat ik vastzit in een noodsituatie en deze keer heb ik geen keus. *PING*. De liftdeuren schuiven open en er verschijnt een gestalte die ons nogal verbaasd aankijkt.