Alice-Alive [ON HOLD]

Hoofdstuk 14.

Geërgerd stap ik de lift in en kijk nog een laatste keer naar de cel waarin Pepijn en Penelope zitten. Ik probeer zo snel mogelijk te vergeten hoe ontzet Pepijn me aanstaarde wanneer ik bij Augustijn de lift instapte. 'Je vriendje?' Augustijn kijkt me geamuseerd aan en het liefst zou ik die grijns van zijn gezicht vegen. 'Bemoei je er niet mee.'
'Oeh, is er iemand lichtgeraakt vandaag?' Ik antwoord niet op zijn vraag en opeens merk ik dat we mijn verdieping allang voorbij zijn. 'Nog nooit leren tellen?'
'Spijtig genoeg wel voor jou. Ik heb een verassing voor je.' Ik negeer de opwinding in zijn stem en overweeg even om de benen te nemen. Na alle gebeurtenissen heb ik meer nood aan wat rust dan een 'verassing' van Augustijn.
'Ik vind je trouwens veel mooier als je lacht.'
'Wel is dat nu eens spijtig voor jou, want ik ben niet in de stemming.'
'Ach kom op, ik meende dat niet van dat vriendjes-ding...'
'Jij weet helemaal niets over mij!' Harder dan bedoeld rollen de woorden uit mijn mond. 'Rustig prinses, het enige wat ik weet is dat je in een zeer chagrijnige bui bent vandaag.'

*PING* Op het moment dat de liftdeuren openspringen, merk ik dat we in plaats van naar boven terug naar beneden gegaan waren. De logica van deze lift ontgaat me soms.
Ik kan het niet laten om toch te lachen wanneer zonnestralen me begroeten. 'Dat is al veel beter prinses, ik zei toch dat het een leuke verassing zou zijn.' Hij lacht met me mee en in plaats van te antwoorden, giechel ik en por hem zacht in zijn zij. 'Auw, prinses nu overdrijf je wel met je gepor.' Zijn antwoord veroorzaakt een nieuw gegiechel en ik voel me even zo vrolijk en vrij. Alsof dat extra beetje vitamine D me er weer bovenop geholpen heeft. 'Hoe heb je dat kunnen regelen? Normaal gezien mag ik nooit naar buiten.'
'Laten we zeggen dat ik connecties heb.' Hij knipoogt en neemt onverwacht mijn hand vast. 'Kom, er is nog iets dat ik je wil laten zien!' Na een tijdje wandelen, komen we aan bij een open plek midden in het doolhof van de koninklijke tuinen. Ik zie onmiddellijk een rood deken en Augustijn knijpt in mijn hand als teken dat we er zijn. Mijn mond valt open wanneer ik ook een mandje bemerk met eten: hij heeft gewoon een picknick geregeld! Ik leg me languit neer op het dikke deken. Augustijn zet zich op zijn manier vlak langs me.

'Wat doe jij eigenlijk altijd in de kerkers.' Ik probeer ongeïnteresseerd te klinken, maar kan het niet laten een beetje nieuwsgierigheid te laten doorklinken. 'Lang verhaal.' Hij mompelt het met een overvolle mond en wend zijn blik af. Wanneer hij eindelijk zijn mond leeggegeten heeft stelt hij op zijn beurt een vraag.
'En jij? Ik weet al dat het niets met vriendjes-toestanden te maken heeft.'
'Penelope is een goeie vriendin van mij...Maar eigenlijk ben ik benieuwd naar dat verhaal van jou.' Ik kijk hem verleidelijk aan en hij kan er niet aan weerstaan. Aha, 1-0 voor mij. 'Eigenlijk mag ik het aan niemand vertellen...' Ik zie hem aarzelend op zijn lip bijten en snel geef ik hem een bemoedigende por. Hij lijkt het te appreciëren en lacht me vreugdeloos toe waarna hij zijn blik afwendt. 'Mijn vader zat daar opgesloten. Toen mijn moeder ontdekte dat hij een minnares had, was ze zo kwaad dat ze hem direct opsloot en liet verhongeren. Hij is gestorven...'
'De heks!' Zijn gezicht draait zich binnen de seconde weer mijn kant op.
'Hé, ze blijft wel mijn moeder.'
'Dat geeft haar nog niet het recht om je vader te vermoorden! En ik dacht dat de koning omgekomen was door een ongeneeslijke infectie vanwege de Inslag.'
'Nou, nu je het daarover hebt... Hij was een Uitzondering, hij kon de toekomst voorspellen, net als jij. Zo heeft hij ook op tijd mijn halfzusje kunnen redden, spijtig genoeg had hij niet genoeg tijd om hetzelfde te doen voor zichzelf.' Ik krijg een brok in mijn keel door het heftige verleden van Augustijn en dan besef ik plots iets: zal ik ook mezelf moeten opofferen om mijn geliefden te redden? En dan dringen zijn woorden helemaal tot me door: Augustijn heeft een halfzusje? Hij ziet mijn vragende blik en beantwoord het door zijn hoofd te schudden.

Hoe kan alles zo misgelopen zijn in zijn leven... Al moet ik zelf niet veel zeggen als ik naar de chaos kijk die ik in mijn eigen leven heb achtergelaten. Een warme hand valt op mijn schouder en ik voel hoe Augustijn me tegen hem aantrekt. 'Soms vraag ik me echt af wat er in dat hoofdje van jou omgaat.' Hij draait een van mijn blonde lokken rond zijn vinger. Een seconde twijfel ik, zou ik hem om hulp vragen? Uiteindelijk heeft hij ook een zware periode in zijn leven gehad. Ik adem diep in en uit en begin op kalme toon te spreken: 'Penelope en Pepijn... Zij gaan sterven en het is allemaal mijn schuld, als ik niet over hem gedroomd had, als ik mijn mond had gehouden over het dromen toen ik klein was, als ik hem niet had gevonden in het bos, dan zou iedereen nu gelukkig zijn. Maar nu...' Ik bibber over mijn hele lichaam wanneer ik eindelijk mijn zegje gedaan heb. Wanneer ik Augustijn aankijk besef ik zelfs dat ik iemand nieuw in mijn problemen-web gesleurd heb. Iemand die me nu met opengesperde ogen aankijkt en me dichter naar zich toetrekt. 'Shht rustig, alles komt goed.' Zelfs Augustijn slaagt er niet in me te kalmeren, want ik besef maar al te goed dat het niet goed afloopt.
'Kan jij niets regelen? Kan jij hun niet bevrijden of er tenminste voor zorgen dat ze in leven blijven?' Hoopvoller dan nodig kijk ik hem aan en ik weet dat hij alles zou doen om me terug gelukkig te zien.

'Ik zal het proberen, maar ik kan je niets beloven.' Dat kalmeert me enigszins en zonder dat ik het merk, val ik ingepakt door zijn stevige armen in slaap.
-------------------------
Hallo iedereen,
Het spijt me dat het zo lang geleden is dat ik een nieuw hoofdstuk erop heb gezet, sorry. Vanaf nu ga ik proberen meer hoofdstukjes erop te zetten en ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden! Ook nog eens bedankt dat jullie in mijn boek lezen!! Dankje :)
Grtjes pink_cactus x