How Do We Live?

Chapter 23: Malignant

"Get in." Hindi na ako naka-alma pa ng makita ang dilim sa mukha ni Rahim. A sudden fear arise inside my chest ng makita ang pinaghalong pagod at inis sa mukha niya.

"What the hell, Monique? I told you to wake me up so I could drive you here! " Mariin akong napapikit ng marinig ang pagpipigil na sigaw nang sabihin niya iyon.

"I know you're exhausted. Ayoko ng mapagod ka pa lalo." I said trying to reason out with him pero mukhang hindi ang pag-alis ko ang pinaka punto ng galit niya ng makita ko ang matalim na titig sa mga mata niya at nakatuon lang iyon sa baso ng kape na hawak ko.

"Really? Going out early? One hour before your class?" Nang mahimigan ang tono ng pananalita niya ay doon ko nakumpirma ang pinakadahilan ng galit niya ngayon.

"Rahim! That's not what it is! I just need to go early dahil manghihiram ako ng libro sa library! It's just a coincidence na nandoon din siya sa coffee shop. Ano bang iniisip mo?!" Hindi nakatakas sa akin ang inis kaya naman hindi ko na nakontrol pa ang pait sa boses ko. Agad siyang napahilamos sa kamay niya dahil sa sobrang inis. Napabuga naman ako ng isang buntong hininga ng makitang 10 minutes na lang bago ang klase ko.

"Rahim, ano ba talagang problema mo? Tell me right now." I said in a serious tone at ibinaba ang hawak na kape para naman kumalma na ang sistema niya dahil sa maliit na bagay na iyon.

"I'm angry with what is happening between us. We barely even see each other. Gusto ko lang naman na sulitin ang mga oras na kaya kong ibigay sayo!"

"Rahim! You need to rest! Hindi mo ako kailangan alalahanin! I told you that I'm okay with everything! Hindi ako galit!"

"But I felt like were drifting away from each other and I'm fucking scared!"

Doon na ako natuptop ng marinig iyon mula sa kanya.  His hair is a mess, his face looks exhausted. I bet he didn't even wash up when he went here dahil sa ayos niya ngayon! Parang may kung anong lumubog sa puso ko ng tinanggal niya na ang salamin niya at iniyuko ang mukha niya sa steering wheel.

I do know that our time together became less and less as time pass by. Mas lalo kaming hindi nakakapag-usap ng matino. Heck, sometimes I just feel like we were going on the same house but we actually don't interact anymore. Pero lagi kong iniisip na para sa future namin ang ginagawa namin parehas. He's close to achieving everything that he's been working his way off and I'm starting to get a grasp of everything that I want for my future too.

Pero hindi pumasok sa isip ko na he's actually feeling this way. I never meant it to be like this. Akala ko by letting him wonder off, consume his time and work his ass of ay sinusuportahan ko siya sa pag-abot niya sa gusto niya. But seeing him like this, I guess... I'm totally wrong.

"Come here." I said in a soft tone, dahan-dahan naman niyang iniangat ang tingin niya sa akin. Ang malinis niyang mukha kapag walang salamin ay nabahiran ng pagod at puyat. I lick my lower lip before dropping a soft kiss on his lips.

"I'm so sorry. Hindi ko alam na ganito na pala ang nararamdaman mo. I thought I was supporting you in my owns ways but I guess we misunderstand everything." I said and place his head on my shoulder. Naramdaman ko namang ipinulupot niya sa bewang ko ang mga kamay niya at ikinulong ako sa isang mahigpit na yakap.

"I'm sorry for lashing out." he whispers at the crook of my next kaya naman napailing na lamang ako. Siguro ay kinukulang kami sa interaction for the past few days that we actually overlooked each other.

"I think we need to go on a date. But for now, I have classes so I need to go." natatawa kong saad bago tuluyang alisin ang pagkakayakap niya sa akin. I smile softly at him habang siya ay mukhang ayaw ng umalis sa pagkakayakap sa akin. He put back his glasses and look intently at me.