ဥပုသ်နေ့ဖြစ်၍ အဖွားသည် ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ သွားသည်။
ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကလည်း နွားကျောင်းရန်ဆိုပြီး မနက်စာ ထမင်းကြမ်းေကြာ်ပေးပြီး ထွက်သွားလေသည်။
ကျွန်တော့်ရှေ့မှာက အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် စာကြည့်နေသော ပေါက်စမ။
"မီးငယ် နားမလည်ဘူးလား။ အဲ့အပုဒ်က သိပ်မရှုပ်ပါဘူး အကိုမနေ့ညကရှင်းထားတယ်လေ"
"သိပါတယ်ဗျ ဒီမှာ ဗိုက်ဆာနေလို့ "
"ဟောဗျာ ခုနကမှ ထမင်းကြော်တွေရောအကြော်တွေရော စားပြီးတာကို"
"ဟင် ကြာပါပြီဗျာ ခင်ဗျားကလည်း
စာတောင်နှစ်ပုဒ် တွက်ပြီးတာကို"
"အမ်း အမ်းအမ်း ဟုတ်ပါပြီ ဘာစားချင်လည်း မုန့်၀ယ်ကျွေးမယ်"
"မရီနဲ့နော် ဦးရဲ၀န်းထွဋ် တကယ်ဆာနေတာ မုန့်မစားချင်ဘူး၊လက္ဘက်သုပ်စားရအောင် ... နော်"
စာမလုပ်ချင်တိုင်း ညဏ်များနေတဲ့ ကလေးမ ။
ဒီလိုနှင့် နှစ်ယောက်သား မီးဖိုချောင်သို့ ရောက်သွားရသည်။
"ဦးရဲ၀န်းထွဋ် ကြက်သွန်ဖြူ ခွာလို့ပြီးပြီလား ၊ ကျွန်တော်တောင် ခရမ်းချဉ်သီးလှီးလို့ပြီးနေပြီ"
"ချာတိတ် ကိုယ့်ကို နာမည်အပြည့်အစုံခေါ်နေရတာ မမောဘူးလား ဟမ်၊ ပြီးတော့ မှန်လဲမမှန်ပဲနဲ့"
"ဟင် ဘာမှားလို့လဲ"
"ကိုယ့်နာမည်က ရဲ၀င်းထွဋ်လေ ၊
အဲ့တာကို မီးငယ်က ရဲ၀န်းထွဋ်လို့ခေါ်နေတာလေ"
"ဟင် တူတူပဲလေ ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊
ရဲ၀န်းထွဋ် မှန်သားပဲ"
"မဟုတ်ဘူး ရဲ၀င်း ၊ ငသတ်နဲ့ ၀င်းတာလေ"
"အော် သိပြီ ၊ ရဲ၀င်းထွတ်"
"လွဲပြန်ပြီ မီးငယ်ကတော့ ဟားဟား"
"ဟာ ခင်ဗျားနာမည်ကိုကရှုပ်တာ မသိတော့ဘူးဗျာ"
"အင်းအင်း ထားပါတော့ ကိုယ့်နာမည်ကရှုပ်တာ ၊ ရှုပ်ရင် အပြည့်အစုံမခေါ်နဲ့လေ ၊ အကိုခေါ်မလား ကိုရဲခေါ်မလား မီးငယ် ကြိုက်တာခေါ်"
YOU ARE READING
အချစ်လေးကနုနုငယ်ငယ်
Romanceရောင်စုံပန်းတွေကြားထဲ ရောက်နေတဲ့ လိပ်ပြာလေးကို ပန်းဝါဝါလေးက ပြန်လည်နားခိုလာမလားဆိုပြီး စောင့်မျှော်နေသလိုပေါ့ အကိုရယ်။
