Bu kurgu her türlü klişeyi barındırabilir ve mantık hataları içerebilir! Tamamen eğlence amaçlı yazılmıştır^^
İyi okumalar💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Teşekkür ederim hayatıma,
On yedi yıllık ömrümde tek bir günü bile iyi geçirmeme izin vermediği için.
Teşekkür ederim hayatıma,
Mutluluk nedir, asla öğretmediği için.
Ve teşekkür ederim hayatıma,
Bunca senemi bir çırpıda çöpe atıp, beni bir kez daha yüz üstü bıraktığı için...
Belki klişe bir giriş olacak fakat her şey, yıllar yıllar önce dünyaya gözlerimi açtığım o hastanenin bir sabah aniden babamı aramasıyla başladı.
Ve o arama bizi bugün buraya, bu odaya sürükledi.
Karşımızda oturan ve muhtemelen mesleğinin son demlerini yaşamakta olan yaşlı adam gözlerini kaçırıp adeta kızarıp bozarırken ona sorgularca bakıyorduk.
"Aslında nereden başlamam gerek inanın hiç bilmiyorum," dedi yaşlı doktor. "17 Yıl önce, 25 Temmuz günü hastanemizde saat 23.34 sularında iki kız bebek dünyaya geldi."
Duraksadı, kelimelerini seçmeye çalıştı belki de.
"Özür dileyerek söylüyorum ki bebekler karışmış olabilir. O gün yeni doğan servisinde görevli olan hemşiremiz dün bize geldi ve o gün bebekleri karıştırmış olabileceğini söyledi. Diğer aileyi de çağırdık, DNA testi yaptırıp gerçeği öğrenmek niyetindeyiz hastane olarak. Şayet hemşirenin söyledikleri doğruysa emin olun hastanemiz sorumluluğu üstlenecektir, bunu başhekim olarak bizzat ben söylüyorum."
Biraz zaman geçti.
"Pardon?" dedim en sonunda kendime engel olamayarak. "Siz şaka mısınız? Ne demek bebekler karışmış olabilir?"
Öfkeyle ayağa kalktığımda babam kolumu tuttu. "Mayıs otur şuraya, duymuyor musun henüz hiçbir şey belli değil."
Annem ve o... İkisi de öylesine sakindi ki... Sanki karışmış olma ihtimali olan bunca yıldır büyüttükleri kızları değilmiş gibiydi. Biliyordum, beni çok fazla önemsemiyorlardı ama birazcık da olsa seviyor olmaları gerekmez miydi?
Canımı yakıyordu bu durum.
Tam olarak on yedi senedir.
"Bahsettiğiniz şey gerçekse, emin olun hukuki haklarımızı sonuna kadar kullanacağız," dedi annem en sonunda sert bir sesle. "Fakat Mayıs bizim kızımız, buna eminim."
Öyleyse beni neden hiç sevmedin anne?
"Eşime sonuna kadar katılıyorum."
Dolan gözlerimi saklamak için başımı hafifçe eğdiğimde kapı açıldı. Göz ucuyla baktığımda ben yaşlarında bir kız girdi ilk önce odaya. Hemen ardından da muhtemelen anne babası olan kişiler.
