Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Çağan Şengül & Yasir Miy - Seni Kaybettim
**
Tamay Yüksel
On yedi yıl önce, aynı rahme düştüğümüzde başlamıştı bizim kardeşliğimiz.
Hayat bizi birbirimizden koparmıştı ama, kardeş olduğumuz gerçeği hiç değişmemişti. Bu yüzdendi belki bazı zamanlar durup dururken göğsümde hissettiğim sızı.
Onu ilk kez gördüğümde, çok güzel olduğunu düşünmüştüm. Çok kırılgan duruyordu dışarıdan, açmaya korkan bir çiçek gibiydi.
Bakışları kırıktı, sis dalgaları yüklüydü güzel gözlerinde ama güçlü durmaya çalışıyordu.
Onun benim gerçek kardeşim olması, beni çok korkutmuştu.
Tekrar aynı yerlerimden kırılacağımı düşünmüştüm.
Keşke kırılsaydım, paramparça olsaydım ama Mayıs'a kötü davranmasaydım.
Şeyma'yı çok seviyordum.
Zaten kim sevmezdi ki kardeşini, ikizini?
Onunla hep yakın olmak isterdim, sıkıntılarımı paylaşmak, onunla gülmek, onunla eğlenmek... Fakat ne zaman ona bir adım atmaya kalksam, beni hep uzaklara savurur dururdu.
Sonra, artık yorulduğumda ve pes etmeye başladığımda; bu kez o geldi bana.
Sandım ki, artık normal kardeşler gibi olacağız.
Başlarda öyleydi.
Benimle güldü, benimle ağladı hatta. Ama bu süreçte içten içe zehrini de akıttı bana.
İlk kez krize girdiğimde, karşıma geçip acımasızca gülmüş ve ne kadar aciz göründüğümü söylemişti.
Anlayamamıştım. Bedenim hiç bilmediğim tepkiler gösteriyor, parmak uçlarıma kadar titriyordum. Uyuşturucuyla uzaktan yakından alakası olmayan biri nasıl anlasındı ki zaten?
İlk krizimi bir şekilde, ona güvenerek içtiğim sözde 'ilaçlarla' atlatmıştım.
Fakat bununla sınırlı kalmamıştı.
Günler geçtikçe, o beni zehirledikçe, ataklarım artıyordu.
Bir süre sonra o kadar ölecekmiş gibi hissetmiştim ki, çığlıklarımla evi ayağa kaldırmıştım ve o gün, bağımlı olduğum ortaya çıkmıştı.
Ailemizdeki ilk büyük çatlak, o zaman oluşmuştu.
Bir şekilde atlatmıştım, iyileşmiştim ama ruhumdaki o yara ara ara sızlıyordu hala.
