Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Küçük bir kız çocuğuyken, sokakta arkadaşlarımla oyunlar oynardım. Bir gün öyle çok koşmuştum ki yine bir astım krizi geçirmiştim.
O gün, arkadaşlarımın aileleri bile annemden daha çok endişe etmişlerdi benim için. Anneminse tek yaptığı ilacımı verip koştuğum için azarlamak olmuştu. Oysa daha o yaşımda biliyordum ki anneler çocuklarının tırnağı bile kırılsa ortalığı ayağa kaldırırdı. Üzülürdü, ağlardı belki... Ama canı yanarken azarlamazdı.
Annemin beni sevmediğini, önemsemediğini o gün anlamıştım.
Babam, anneme göre daha ilgiliydi. En azından arada bir saçımı okşar ve nasıl olduğumu sorardı.
Beni hiç dövmediler, ama dövselerdi canım daha az yanardı.
Yavaş yavaş nefesim düzene girdiğinde, görüş açımdaki bulanıklıkta kayboldu. Esin hanım ve Kenan bey baş ucumda bana endişeyle bakarken oğulları da yatağın tam karşısında dikiliyordu.
"İyi misin kızım?" dedi Esin hanım şefkatle saçlarımı okşarken. Gözleri nemliydi ve benim için ağlamış olmalıydı... Bu, boğazımda bir yumru oluşmasını sağladı. Başımı sallayarak onu onayladığımda dudaklarını saçlarımın arasına bastırdı.
"Beni," dedim ve duraksayarak küçük bir soluk çekti içime. "Beni neden duymadınız? Çok korktum."
Ben ölümden çok korkardım. Toprağın altına girecek olma düşüncesi ve artık nefes alamayacak olmak... Düşündükçe, ağlayasım geliyordu.
Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamadığımda Esin hanım da benimle birlikte ağlamaya başladı. Ellerimi yüzüme kapatıp ağlamaya devam ederken duygusal bir patlama yaşıyor gibiydim, zira gözyaşlarımın bu kadar fazla olmasının başka bir açıklaması olamazdı.
Zayıf bedenim Kenan beyin kollarının arasına çekilirken hızlıca, yüzümü göğsüne gömerek ağlamaya devam ettim.
İlk defa birinin göğsünde ağladım ve ilk defa, biri beni azarlamak yerine teselli etti.
Dakikalar geçti. Gözyaşlarım bir nebze de olsa dindiğinde utanarak geri çekildim ve ıslatmış olduğum gömleğine çevirdim bakışlarımı.
"Özür dilerim," dedim mırıltıyla.
Sorun olmadığını göstermek istercesine gülümsedi ve alnıma derin bir öpücük bıraktı.
"Bu kadar şov yeter, küçük hanım iyi olduğuna göre herkes işine dönebilir," dedi Yekta aniden ve odadan çıktı. Onun hemen arkasından Caner ve Barış da gidince Esin hanım mahcupça yüzüme baktı.
