Endless Pen [COMPLETED]

CHAPTER FOUR

CHAPTER FOUR

ATHANASIA'S POV

I'm tired of this sickening life.

All I wanted was to be loved by those I cherish. All I wanted was for them to care about me—for them to be there for me, but they can't do that simple thing.

All they wanted was my help, and once they were satisfied, they'll leave me in the trash.

Hindi naman talaga nila ako mahal. Wala naman talaga silang pakealam sa akin, so why bother living?

I slowly reached for the rope and put it around my neck as I cried nonstop.

Kahit siguro ang pagkawala ko sa mundo ay hindi nila mapapansin. Mababawasan lang sila ng taong magagamit nila pero 'yun na 'yon. Other than that, I'm no one else—nothing else.

Ramdam ko ang paghigpit ng tali sa leeg ko at pagkatapos ng huli paghinga nang malalim ay saka ko itinumba ang upuang kinatatayuan ko.

Slowly and painfully, I felt the oxygen leaving my body, as I succumbed into the darkness.

The End.

I clicked the period key before letting me stretch my arms and legs.

I finished another novel. Finally!

Umalis muna ako sa pagkakaupo sa swivel chair ko saka pumunta sa kusina para kumuha ng maiinom. I felt thirsty after typing nonstop for three hours.

Pagkatapos kong i-edit ang mga chapter na 'yun ay ipu-publish ko na lang tapos wala na ulit akong pending na novels. Bahala na ulit magsimula ng bago. Ang mahalaga, makapagpahinga muna ako nang saglit.

Nang maubos ko ang bote ng tubig ay bumalik ako sa harap ng laptop ko't nagsimulang mag-edit. Ilang oras din ang inabot ko bago tuluyang nai-post ang final chapters ng nobela ko.

Hindi ko na muna binuksan ang notifications kahit naka-ninety-nine plus na iyon. Nakakatamad kasi at panay comment lang naman ng update yung readers.

Muli akong tumayo mula sa upuan saka nahiga sa kama at plano na sanang matulog nang biglang tumunog ang cellphone ko.

Nang tingnan ko ang caller ID ay si Mr. Policeman pala ang tumatawag. Halos isang linggo na rin mula nang magkausap kami sa isang fast food chain tungkol sa kaso at pagkatapos noon ay hindi na muli niya akong tinawagan o tinext man lang.

"Hello?"

(Miss Dolores, maaari ko po bang kausapin ka ulit? Doon pa rin po sana tayo magkita.)

Napatango naman ako kahit na wala naman siya sa harap ko. "Sure. When?"

(Bale kahit po sana ngayon na. Mga ala singko po.)

Agad akong napatingin sa relo ko. It's still three o'clock. "Sige po. Is that all, Sir?"

(Yes po, Miss. Salamat po ulit.)

Hindi na ako sumagot saka siya binabaan ng tawag. Wala pang ilang segundo ay may tumatawag ulit. This time it's Bangun. "Hello?"

(You're going to meet him again? Why?)

I grimaced at his question. "Seriously, do you know how weird it is every single time you do that?"

(Do what?)

"You asking me why or what will happen even though you already know the answer. For Pete's sake, you're a god. You can predict the future—you sketch the future."