Hiding The Billionaire's Daughter

Chapter 17

JAMES AIDEN

I already have an idea about hope but its still shocking na sa bibig niya mismo ko nalaman. They already untie hope.

At isinakay ang dalawa sa ambulansiya. Im still in the state of shock pagdating sa hospital. I just came back to my senses when the doctor came out.

“Who’s the family of the patient.” He asked.
“I am.” And faced him.

“What’s their condition doc?” I coldly ask.

“Their already fine. And itatransfer na namin siya sa private room.” I just nodded.

I enter to the private room and saw them. Mas lalong umusbong ang galit ko kay Claire dahil sa ginawa niya sa mag-ina ko. I walk close to them. I hold the hand of hope and kiss it.

‘Im so sorry princess if I was late’
I didn’t even notice that I was crying. Nakakabakla man pero hindi ko maiwasan.

For almost a year I didn’t know that a have a daughter, and here she is lying in the hospital bed.

‘nakilala na rin kita anak. Kahit sa maling pagkakataong ay masaya parin ako’I smiled

‘Daddy is already here baby.’ And kissed her forehead. I shifted my gaze to my love of my life.

‘I'm sorry baby. For coming late. And I know I am the reason why you’re her lying in bed’ mas lalo akong naiyak.

‘I love you both. I will understand your reasons of leaving me’ and kissed here forehead. I wipe the tears in my face when I hear someons coming.

“OH MY GOD!” Mrs. Sandoval shouted

“Ang anak at apo ko” she cried. Mr. Sandoval hugged her wife to comfort her

. “What’s the condition of my daughter and grandchild?” Mr. Sandoval ask

I sigh “They’re already fine sir” tumango naman siya.

I excuse my self to give them privacy.  Bumungad sakin si logan paglabas ko.

“Claire is awake now. Hindi naman grabe yung natamo niya. Kaya buhay pa” I want her dead, pero ayaw kung madungisan ang mga kamay ko.

“I want her to rot in jail logan.” I said coldly.

“I won’t forgive her, of what she did to my family.”

“You’re not going to visit her.” He asked.
I glare at him

“I don’t want to see her fucking face.” I coldly said, and walk away.

IRIS CHRISTABEL’S POV

Paggising ko ay puro puti ang nasa paligid ko. At amoy ospital. Ospital, nandito ako sa ospital. Naalala ko naman ang nangyari. Si hope. Ibinuka ko ang bibig ko para magsalita.

“Hope.” Bulong ko.

“She’s awake” isang pamilyar na boses ang narinig ko. Naramdaman kong lumapit sila sa’kin. Bumangon naman ako. Ininda ko na lang ang sakit nang katawan ko.

“wag ka munang bumangon anak” hindi ako nakinig. Tinulungan nila akong umopo.

“Mabuti nalang gising ka na anak.” Naiiyak niyang sabi.

“Mommy si hope.” Nahihirapan kong sabi. Nararamdaman ko parin ang sakit ng katawan ko. Tumingin naman sila kabila. At may isang batang nakahiga sa tabi ng hospital bed ko. Bigla nlang tumulo ang mga luha ko.

“Mommy, kumusta na po ang anak ko?” umiiyak kong sabi.

“Hindi pa siya nagigising anak. Pero sabi nang doctor, maayos na ang kalagayan niya. Hindi kinaya nang batang katawan niya ang pagod at hirap na nadaanan niyo hija. Pero wag kang mag-alala maayos na ang lahat.” pinunasan ko ang mga luha ko at tumingin sa kanila.

“Ilang araw po kaming tulog mommy?” tanong ko.

Bumuntong-hininga naman sila. “Tatlong araw na anak.” Kaya pala nakakaramdam na ako ng gutom.

“Buti na lang talaga anak naligtas kayo ni Aiden.” Napaangat naman ako ng tingin. At dun ko naalala ang pagbanggit ko tungkol kay hope.

“Nasaan po siya mommy?” agad kung tanong.

“Umalis na siya anak, pero babalik din siya mamaya.” Tumango nalang ako.

“Nagugutom ka na ba?” 
Pagkatapos kung kumain ay umalis muna sila saglit.

Tumingin naman ako sa kabilang bed kung nasaan nakahiga ang anak ko. Maluha-luha akong tumitig sa kaniya.

‘Gumising ka na anak.’. napatingin naman ako sa pintuan at iniluwa nito si Aiden.

Nakatitig siyang lumapit sa’kin. Pinunasan ko naman ang luha ko.

“How are you feeling?” cold niyang sabi. Parang may tumusok sa puso ko.  ‘galit ba siya sa’kin’tanong ko sa isip ko.

“M—m-mas—masakit parin ang katawan ko.” Bulong ko sagot. Iniwas ko ang tingin ko, hindi ko kayang makipagtitigan sa kaniya. Naramdaman ko naman na lumapit siya. Sobrang tahimik, kaya nagsalita ako.

“Sa—salamat sa pagligtas samin.” Pasalamat ko. Tumingin ako sa kaniya, at kaagad ding iniwas.

Napatingin agad ako sa kaniya nang magsalita siya “Is it true?” he asked. Kahit hindi niya sinabing buo ay alam ko na. Kaya tumango nalang ako.

“I’m sorry” at dun na bumuhos ang mga luha ko.

“Sorry kung tinago ko. Sorry kung umalis ako ng walang paalam.” umiiyak kong sabi

“Why? Why did you leave me” nagulat naman akong may nakita akong butil ng luha sa mga mata niya? Kaya mas lalo lang akong napa-iyak.

“Because I don’t want to be a burden to you. Marami kanang problema noon pa. ayokong dumagdag. Alam ko lahat ng paghihirap niyo nung nawala ang mga magulang mo. Nung nalaman kung buntis ako tinago ko, dahil sinabi mong hindi mo pa gustong magka-anak dahil sa responsibilidad mo."

" Kaya umalis ako, yun lang ang tanging paraan para maging Malaya kang gawin ang mga lahat. Na walang pabigat.” Mas lalong akong napaiyak nang bumuhos na ang mga luha niya. Nasasaktan akong nakikita siyang ganito.

“I was devastated when you left Iris. Dapat nagpaalam ka. Dapat sinabi mo na may anak tayo.” umiiyak na kaming dalawa. Hagulhol ang nabalot sa silid.

“Natatakot ako!” I shouted “Natatakot akong hindi mo ko papanagutan dahil hindi mo pa gustong magkaanak.” Ginulo niya ang buhok niya.

“Pwedeng magbago ang isip ko Iris! Dahil ikaw naman ang magiging ina ng anak ko.” napahagulhol ako sa sinabi niya.

“Hindi pa ba sapat na mahal kita. Babaguhin ko ang mga plano ko Iris. Basta kasama lang kita. Ganun kita kamahal Iris. Hinanap kita ng ilang taon Iris, ginamit ko lahat ng koneksyon ko para mahanap ka. "

"Dapat nga akong galit sayo dahil sa pag-iwan mo sakin eh. Pero hindi ko kaya, mas nangingibabaw ang pagmamahal ko sayo.”

“I’m sorry.” humihikbi kong sabi.

“I’m sorry.” Napapitlag ako ng yakapin niya ako. Hindi ko inaasahang yayakapin niya ako. Kaya mas lalong bumuhos ang mga luha ko.