A Week in Bangkok

Chapter 11

Chapter 11

"Anong ganap mo, girl?" tanong pa ni Caro sa akin.

Umiling ako. "Wala naman."

Nilingon ko lang siya ng mabilisan saka ko itinuon ang atensyon ko sa phone—kunyaring nag-scroll ng pictures sa gallery. Pero agad niyang inagaw ang phone ko. Sinaway ko agad itong babaitang ito pero mas inilayo niya sa akin ang phone. Hindi naman ako nagsusumigaw at gumawa ng eskandalo since nasa public area kami. Nakahihiya naman kasi.

Pwede sa kama ako sumigaw... baka ibang sarap pa ang makuha ko ro'n. That's gonna be a fantastic experience.

"Tumigil ka, Caro. Wala akong sa mood."

Her eyes squinted. "Wala kang tamo—"

Agad ko siyang binatukan dahil tiyak na kababuyan na naman ang lalabas sa bibig niya. "Kaya wala ka pang jowa, e. Ang bastos ng bunganga mo."

"Okay, grabe ka, girl? Personalan na, a?" aniya saka inayos ang nagulong rebounded na buhok. "Ano bang ganap mo? Bakit kang sa mood? May nagawa ba ako or something na gusto mong gawin na hindi mo nagawa? Sabihin mo na habang wala pa 'yong jowa mo."

"Jowa ka naman diyan," iritado kong usal.

"Sus! Do'n din naman sigruo kayo pupunta, e? Anyway, kung ano man 'yang dinaramdam mo, malalagpasan mo rin 'yan. Ako nga itong may boobs, laging problema sa kinakaharap ko, pero chin up at breast out pa rin para sa ekonomiya. Ah! Alam ko na ngayon kung bakit ka walang malay..." Kakaibang ngiti naman ang bumalot sa mukha nito.

Umiling ako. "Mukhang alam ko na kung saan 'to pupunta."

"Hindi mo rin sure," aniya.

Tinaasan ko siya ng kilay as if I'm expecting something I would learn from her.

"Kulang ka sa dilig 'no?" Hagikgik pa nito sabay sundot sa tagiliran ko.

Babatukan ko sana siya pero dumating na si Heikenz na may dalang pagkain para sa amin. She's trying to conceal her laugh while I'm so pissed with her. Ikinalma ko na lang din ang sarili ko saka ko itinuon ang atensyon kay Heikenz na malaki ang ngiti. He then handed over to us iyong pagkain na kakainin namin.

"Ano-ano ito, girl?" pagsuri ni Caro sa pagkain na binili ni Heikenz para sa amin.

"I've got you some Fried Fish with mango, while Pork neck salad for Andrew. Crab with Bean Thread Noodles for me and here's for everyone, Shrimp Cakes. I hope you will all like it, but I'm sure you will," he said.

When he settled with us on the table, we started eating our meal for lunch. I've noticed that people aren't talking while they were eating. Lahay ay kumakain at nilalasap lang ang kanilang lunch. I thought I should ask it, but not over lunchtime. Tahimik din naman kasi si Heikenz so I guess it's inappropriate to their culture to talk while eating-many cultures follow this so it's not a different case when we're in Japan some time ago.

I tried so hard not to burp because it might be rude to their culture kaya naman palihim na lang akong dumighay. Baka kasi sa ibang butas pa lumabas ang hangin kung pipigilan ko.

Caro and I forbid Heikenz to pay for anything lalo na sa pagkain. We're inviting him na sumalo sa amin kaya it's our part to pay for his meal. Kinuwento pa niya sa amin na kami lang 'yong naging client niya na halos every meal ay sinasama siya when most of his clients ay hinihintay lang niyang matapos. Sometimes, he said he would spend the day without eating anything aside sa kinain niya no'ng umagahan. That's why he must be so lean and I'm afraid tataba siya sa piling namin ni Caro.

When we left the restaurant, we're still in the market and I've thought of buying food stocks for Heikenz, but I'm sure he would refuse it over and over again kaya naman sinunod na lang namin ang magiging plano niya for today.