Lee Minho: İçim rahat edemiyor bir türlü Bay Han, tekrardan özür dilerim...
Han Jisung(okul): Lütfen bu kadar sorun etmeyin, bacağım gayet iyi. Doktorun verdiği kremi düzenli sürer isem yakında geçecektir!
Lee Minho: Ama canınız yandı, siz tepki vermemeye çalışsanız bile gözlerinizde ki korkuyu gördüm...
Han Jisung(okul): Sonuç olarak artık yanmıyor, lütfen endişenize son verin ve bu olayı kafaya pek takmayın. Ayrıca suçlusu siz değilsiniz, asıl suçlu öğrencilerin yanlış yerde top oynaması.
Arka bahçe tarafında oynamaları gerekiyordu.
Lee Minho: Doğru aslında ama size öyle yakın durmasaydım ayağınıza o sıcak kahveyi dökmezdim.
Han Jisung(okul): Bay Lee, yeter bu kadar. Size sorun olmadığını söyledim, okulda da gereğinden fazla özür dilediniz zaten.
Lee Minho: Tamam, susuyorum.
Umarım bir an önce iyileşir yaranız.
Han Jisung(okul): Teşekkürler Bay Lee, iyi akşamlar.
Lee Minho: İyi akşamlar.
YOU ARE READING
but i loved it first
Fanfiction[Minho & Jisung] "27 yaşındayım ama hâlâ bir ergen gibi hislerimden bir türlü emin olamadım."
