CatLix ~hyunlix~ ✓

~25~

İyi okumalar 💕

Felix

Wooyoung, San hyung ve ben masada oturmuş yemek yiyorduk. Herkes sessizdi. Woo'nun konuşmaya yüzü olmadığı için sustuğunu biliyordum. San hyung ise Wooyoung'un yaptıklarını bildiği için sessiz kalıyordu.

Ben ise Hyunjin'in dediklerini düşünüyordum. Gerçekten Mila'yı öldürmemişti değil mi?

"Felix, Hyunjin sana ne dedi?"

Elimdeki çubukları bırakıp kollarımı birbirine bağladım. "Mila'yı öldürdüğünü söyledi, gerçekten bunu yaptı mı?"

San hyung kocaman gözleri ile bana bakıyordu. "Salak çocuk. Sakın endişelenme, evet Hyunjin Mila'yı çok fazla hırpaladı ama o bir katil değil. Mila'yı baya bir hırpaladıktan sonra polislere teslim etti. Durumu ağır olduğu için polisler hastaneye götürdükten sonraki gün kendisi intihar etti. Böylelikle Hyunjin katil falan değil ama Mila'nın öldüğünü duyduğundan beri kendisi öldürdüğünü ve senin ondan nefret edip gideceğini sanıyor. Lütfen onunla güzelce konuş.. duyduğuma göre daha önce eşini ve bir çocuğunu kaybetmiş bunun üstüne de sizin bebeğiniz ölünce senin de onu terk edeceğini sanıyor."

Duyduklarım ile şoka uğramıştım. Şimdi Mila'nın öldüğüne sevinebilirdim. Hayatımızdan güzel bir yük kalkmıştı.

Elbette Hyunjin katil bile olsa onu bırakmazdım ama her zaman içimde bir korku olacağını bilirdim.

"Felix ben çok özür dilerim." Wooyoung tekrar konuştuğunda göz devirdim. O sırada mutfak kapısından içeriye kan çanağı gözleri ile Hyunjin girdiğinde sıcak bir gülümseme verdim ona.

"Sevgilim?"

Bana gülümseyip yanıma gelmiş ve saçlarımı öpüp yanıma oturmuştu. Çubuklarımı eline alıp önündeki yemekten biraz alıp ağzına götürdü.

"Daha iyi misin?"

Başını sallayıp yemeğine tekrar döndüğünde hafifçe sırtını sıvazladım. "Biz kalkalım sonra görüşürüz tekrardan."

Başımı sallayıp onları yolculamak için kapıya ilerledim. Wooyoung'un yüzüne bakmadan sadece San hyunga sarıldım.

"Okula devam edecek misin?"
"Hayır şimdilik gidemem, Minho hyung ile sen konuşabilir misin?"

Başını onaylar anlamda sallayıp evden ayrıldıklarında kapıyı kapatıp mutfağa döndüm.

Hyunjin'in arkasından tezgaha ilerleyip ilaçlarımı ve Hyunjin içinde bir ağrı kesici alıp masaya bıraktım. İki bardak su alıp masaya tekrar koyduktan sonra sandalyeyi çekip oturdum.

"Sevgilim doydun mu?"

Başını sallayıp çubukları buraktı ve bana dönüp güzel bir gülümseme sundu.
Ne kadar güzel gülmeye çalışsada kendisini katil olarak adlandırdığı için içten içe çok fazla üzüldüğünü biliyordum.

Ağrı kesiciyi ona uzatıp suyu da uzattığımda ilacı içip suyu da bitirmişti. Aynı şekilde o da ilacımı benim için paketten çıkartıp ağzıma uzattığında ilacı alıp suyu da içtikten sonra ona gülümsemiştim.

"Burayı birlikte toparlayalım ardından kahve yapıp içelim güzelim olur mu?"

Başımı sallayıp ayağa kalktığımda o da benimle birlikte kalkmış ve yavaş bir şekilde mutfağı toplayıp kahvelerimizi hazırlamıştık.

Salona geçip oturduğumuzda Hyunjin koltuğa yaslanıp beni yanına çekmişti. Omuzuna başımı yaslayıp yüzüne baktığımda gözlerinin tekrardan dolduğuna şahit olmuştum.

Elimdeki kahveyi sağ elime alıp sol elimi çenesine çıkardım. Biraz okşayıp bana bakmasını sağladıktan sonra uzanıp yanağını öptüm.

"Sevgilim ağlama artık, sen katil değilsin."
"O benim yüzümden öldü Felix."
"O da bebeğimizi öldürdü. Tamam her ne yaparsa yapsın onu öldürmek bizim elimizde değil evet ama onu zaten sen öldürmedin kendi kendine eceli oldu."

"Ama San öyle demedi.."
"Çünkü adamı dinlememişsin Hyunjin. Mila'yı hastaneye götürdüğünüzden sonra Mila diğer gün camdan atlayıp intihar etmiş. Senin hiç bir suçun yok sevgilim."

"Gerçekten mi?"
Gözleri sevinç ile parıldarken kıkırdayıp başımı salladım. "Gerçekten sevgilim."

Kahvelerimizi elimizden alıp sehpaya koymuş ardından kollarını bana kocaman sarmıştı.
Büyük bir kahkaha bırakıp saçlarıma sayısızca öpücükler bıraktığında kahkahasına eşlik ettim.

"Çok korktum bir an Felix, sana anlatamam içimdeki korkuyu." Elim ile yüzünü okşayıp çenesini öptüm. "Biliyorum sevgilim, ama artık korkmana ve endişelenmene gerek yok. Bitti o artık hayatımızda değil."

"Beni bırakmayacaksın değil mi?"
"Elbette bırakmayacağım Hyunjin, ben sensiz ne yaparım?"

Gülümseyip yüzüme bir kaç sayısız öpücük bırakmış ve beni kucaklayıp odamıza götürmüştü.

"Uyuyalım?"
"Saat çok erken?"
"İkimizde yorgunuz, dinlenmemiz gerekiyor bebeğim."

Başımı sallayıp onu onayladım. "Yarın Yeosang'ın yanına gideceğim, bu gün pek iyi değildi."

"Neyi var? Hasta mı?"
Dudaklarımı büzüp üstümdeki tişörtü çıkartıp geceliğimin üstünü giyindim. "Bilmiyorum, bu gün bi anda başı döndü sonra zorla masaya oturttum ama aynı zamanda konuşmadı benimle pek. Yeosang'ı biliyorsun asla çekinmez çok açıksözlü bir çocuk."

"Hm o zaman yarın sabah seninle kahvaltı yapalım dışarda, ardından seni Yeosang'a bırakırım Mingi ile işe geçerim. Olur mu?"

"Olur."

Geceliğin altını da giyindikte sonra Hyunjin ile birlikte salona geçmiştik. Aslında uyuyacaktık ama saat daha 8 di. Bu saatte uyumak istemediğim için televizyondan bir şeyler açmaya karar vermiştik.

O uzanıp beni önüne çektiğinde pikeyi üstümüze örtüp yanına uzandım. Kumanda ile bir şeylere bakarken gördüğüm sünger bob ile gülümsedim. "Sünger bob izleyelim?"

Gülümseyip saçlarımı öptü. "Eskisi gibi söylersen açarım."

"Nasıl söylüyordum ki?"
"Şünyey boyb diyordun!"

Kahkaha atıp elimle ağzımı kapattım. "Ben 19 yaşındayım farkında mısın bilmiyorum Hyunjin-ah."

"Hala benim bebeğimsin... ben bilmem bebek Felix, eğer istiyorsan öyle söyleyeceksin."

Bir kaç dakika sadece ikimizde gülüşmüş ardından istediği gib önce filmi söylemiştim.
"Şünyey boyb açar mısın sahip?"

Utanç ile yüzümü kaparken o kahkahalar eşliğinde bana sarılmıştı. Ellerimi yüzümden ayırıp bir kaç kez dudaklarımı öpmüş ve televizyondan sünger bobu açmıştı.

"Mutlu musun?"
"Hm hmm çoook." Kucağına iyice yerleştiğimde kollarını belime sıkıca sarmıştı. Ardından boynuma bir kaç öpücük bırakıp televizyona dönmüştü.

Bende sonunda televizyondaki sünger boba dönüp sevinçle izlerken Hyunjin'in nefes alış verişinin düzenlenmesi ile kumandayla televizyonun sesini biraz kısıp başımı Hyunjin'in koluna yasladım. Ardından gözlerimi kapadım.

-

Finale çok az kaldı! 🧸