I.L.Y.P.B.M. || Seven

135 2 0
                                    


Im not sure if this is a dream, but i guess the answer to my thoughts is a yes. Dejavu might it seem because it felt so real, but I am sitting here again under this 100 year old acasia tree wearing a school uniform with Uriel Simon in front of me.

In seven months of our friendship, he always do things that irritates me. He loves touching my ears. He really knows what makes me angry.

Then after my sudden outburst he will laugh to my reaction and will touch my hair as a sign that he is sorry.

And right now, he is touching my hair again just like the old times and it felt so good. Just like before.

Until the sunlight reached me and covered both of my eyes, and i heard crowing chicken all over the place.

I slowly opened my eyes and raised my head to see him. He's still peacefully sleeping, so my assumption is correct. I am really dreaming.

Well it's a good dream though. Pero bakit parang totoo?

I placed my hand on his forehead, and to his neck to check his body temperature. No signs of hot flashes, the reason i smile. Actually, i have my infrared thermometer here, i just dont feel to use it now.

"Gising ka na pala Doc Mia, good morning, kamusta na sya?" Ate Emily showed up to check Uriel Simon.

I smiled at her. Nag-aalala din ako kagabi kay Ate Emily dahil sinisisi nya ang sarili nya sa nangyari kay Uri.

"Goodmorning po. Ok na po sya Ate Emily. Wag na po kayong mag-alala" i assure her.

"Nakatulog ka ba iha? Ako na muna ang magbabantay sa kanya para makapag-pahinga ka. Paano nalang kami kung wala kayo. Kung wala ka. Maraming salamat talaga." nakangiting sabi nito.

"You're welcome po. Mauuna na rin po ako, mag-aayos pa po kami sa Medical mission sa araw na to." Sabi ko at tumayo.

I looked at him once again before i left the house.

Bago ako dumating sa kamalig namin ay nakita kong nag-uusap ng seryoso si Ronnalyn at si Ethan.

Nakangiti akong pagmasdan ang mga kaibigan ko. Im glad they are with me last night. Biglang nawala ang pagka doctor ko sa kaba. Maybe because Uri is my close friend before.

Halos tulong tulong kami sa pagsagip ng buhay ni Uri kagabi. Nagtulong tulong ang team boys sa pagbuhat kay Uri sa loob ng bahay nila Mang Tonio at Ate Emily.

Ang team Girls ay busy sa pagkuha ng mga kagamitan na pwde namin magamit.

Ang mga tao naman sa paligid namin kagabi ay lubos na nag-aalala. Ang mga bata ay nag-iiyakan sa pag-aakalang patay na ang kuya pogi nila.

"Miabels!" Tawag ni Ronnalyn ng nakita ako kaya naman kinawayan ko ito habang nakangiti.

"How is he?" Tanong ni Ethan.

"Ok na sya ng iwan ko. Stable naman sya magdamag" sabi ko sa mga ito habang nag stretching.

"I have a lot of questions to you Hon, pero next time nalang dahil alam kong pagod ka" nakangiting sabi ni Ethan.

"Bat kayo seryoso kanina?" I asked curiously.

"Nakikichika kasi itong mokong na ito sayo. Syempre hindi ako magsasalita diba?" sagot ni Ronnabels.

"I see, next time ikwento ko din sayo Ethan ang lahat. For now, please be nice to Uriel Simon ok? He is an old friend." I told him but he sighed.

"Nagbreakfast ka na ba?"tanong nito. At tumango naman ako.

"Yup, diba kina Mang Tonio at Ate Emily ako nanggaling?. Pinakain na nila ako bago ako umalis doon. Antayin ko nalang kayo makabalik para sabay sabay tayong pumunta sa Medical Mission site" i answered.

I.L.Y, Please Be Mine!Donde viven las historias. Descúbrelo ahora