Unclaimed Love

Chapter 29

Amanda

"You know Mandy I have seen how papa adored you among his children."
Laman ng usapan nila ng dating asawa. Yes their divorce papers were granted in the states and now they're both free. Para silang mga ibong nakawala sa hawla.

"It's because he saw the potential in me. And he used my mother as my weakness." Si Eric naman ang nakatuon lang sa pag mamaneho. They are now heading to their ancestral home, the fruit of her grand parent's sweat and hard work.
Her ex husband accompanied her to talk to her father. Alam nilang alam na nito ang pag hihiwalay nila nang tuluyan.
Her sister also warned her to take it all easy. Masyadong maselan ang condisyon nito lalo na at inatake na naman ito.

"Was it hard?" nangunot naman ang kanyang noo sa tinanong nito.

"I don't follow Enrico." matabang niyang sagot.

"I never failed to show you how much I cared and loved you."

"So was it hard to try on loving me at least?" napatawa si Mandy sa tinuran nito.

"Are we really having this kind of conversation ex husband?"

"Don't get me wrong I'm just curious you know."

"What was hard for me was pretending to be not a human."

"I'm sorry Amanda. This is all my fault."

"If only I've man up—I have taken advantage of the situation. I thought that when you get tied on me, you'll have it in your heart to love me."

"We will still be friends and partners. Gosh we have businesses together Enrico. Don't you dare—"

Aminado siyang hindi niya talaga maatim ni subuking mahalin na higit pa sa pagkakaibigan si Enrico. With their years of marriage ay inakala niyang si Audrey lang ang babaeng kaya niyang mahalin. Not until Charlie happened. The girl is her saving grace. Kung hindi dumating si Charlie ay baka nanatili nalang siyang naka talin sa kasal na kahit kelan ay hindi niya pinagarap. Those years wity Enrico was a great partnership. Napangiti siyang kinuha ang telepono at nag tipa ng mensahe. Alam nitong pupunta siya sa kanyang ama upang dumalaw. Nais sana nang isa na sumama pero sa tingin niya'y hindi pa ito ang tamang pagkakataon.

"Look at that face. Smitten." Enrico shakes his head to tease Mandy.

"You were never like that to us."

"Oh shut up Eric." natatawa niyang sambit at ibinulsa ulit ang hawak na telepono.

"You really love the girl for you to give up teaching and the university." alam nitong malapit sa puso niya ang unibersidad bukod sa kanyang hilig sa pagtuturo.

"We're getting married—

" Oh that's—
Bakas ang gulat sa mukha nito nang kanyang bangitin ang pagpapakasal nila ni Charlie sa lalong madaling panahon.

"And thanks to you. Seriously."

"You deserve it." Enrico smiled genuinely.

Sa apat na oras mahigit na biyahe ay nakarating na sila sa mansyon na tinutuluyan ng kanyang ama.

"Ma why can't papa let me in that event?" tanong ng dalagitang si Amanda sa kanyang ina. Mangiyak ngiyak ito nang nalamang pinabalik ang kotseng mag hahatid sa kanya sa eskwelahan.

"I'm sorry honey. But your father is against it." huminto sa kanyang ginagawa ang ginang.

"Why can't you tell him?" maktol ng dalaga.

"You know I can't do that to your dad." mahinahon parin ang kanyang ina, ito na ata ang santa na kanyang kinalakihan.

"But why?"

Nagiwas lamang ng tingin ang kanyang ina. Hindi nito masagot ang kanyang katanungan. Simula nang magkaisip siya ay napagtanto niyang hindi na maganda ang pagsasama ng kaniyang mga magulang. Ang kanyang ina ay sunod sunuran lamang sa asawa nito. Habang ang kanyang mga nakatatandang kapatid naman ay may sari-sariling buhay at malimit itong nauwi sa kanilang mansyon lalo na at nasa kolehiyo na rin ang mga ito. Wala ni isa sa mga kapatid niya ang kanyang kasundo o magkalapit ang loob manlang. Pakiramdam nga niya ay galit ang mga ito sa kanya.
She feels like having an extraordinary intelligence is a curse instead of a blessing.
She's always alone. No friends. And especially no boyfriend. Hindi niya alam kung ano pa ba ang kulang sa kanya dahil ilag ang mga taong nakakasalamuha niya.

Napabalik siya sa kasakuyan nang hawakan siya sa siko ni Eric naglalakad sila sa mahabang pasilyo patungo sa silid ng kanyang ama.

"It seemed like you're not in the present time hun."  omento ng isa.

"You know memories are inevitably keeps on flashing back." nagkibit balikat lamang siya.

Naabutan nilang palabas ang private nurse ng kanyang ama. Nagulat pa ito at napatitig sa dating asawa. Natawa nalang siya nang parang maestatwa rin si Eric. Nahihiyang nag baba lang ito ng tingin at bahagyang binigyan sila ng ngiti.

"Is he awake?" tanong niya rito.

"He's not on his best state ma'am, he doesn't want to take his medications."

"Alright give me that." kinuha niya ang gamot at siya na ang magpapainom sana dito. Nagpasalamat lang siya sa namumula pang nurse na animoy naiilang na sa kasama niya.

"Come on, maya na yan." pang aasar niya.

"Damn Mandy, akala ko sa mga artista lang ako magkaka crush." napailing ito.

"Maraming magagandang nurse sa Pinas." dagdag pa nito. Amanda just laugh and she slowly knocked on the big wooden door of her father's bedroom.

Amanda lost her words when she saw her dad in a terrible state. Ang Don ay mas payat kumpara noon at halatang nanghihina. Nakatanaw lang din ito sa malayo at nakita niya pa ang mga naka kalat na gamit sa sahig. Nagwala na naman ata ito.

"I to-told you... you I—I  don't want" nahihirapan itong bumigkas.

"How can you get better if you'll continue to be stubborn." napalingon ang ama sa kanya.

"A—Am Aman—da." namumuo ang luha sa mga mata nito.

"I'm sorry father." napayuko siya habang sinasambit ang mga katagang iyon.

"Co—come." sabi nito sa kanya. Dahan dahan naman siyang lumapit dito.
Eric tapped her shoulder at nag paalam, mainam na para magkaroon sila ng pribadong pag uusap.

"No n—need for so—rry." nakangiti ito habang lumuluha. Kinukurot naman ang kanyang puso dahil sa sinabi ng kanyang ama.

"I'm sor—ry anak."

"Shh papa. I'm not mad."

"How can I be mad at you?" walang silbi ang pagpupunas niya ng mga luha dahil tuloy tuloy parin itong nag uunahan.

"You accepted me, even if I'm not really from you." tila nagulat ang ama at bumuhos lalo ang emosyon.

She found out her mother's affair to her father's best friend. Hindi niya maatim na nangaliwa ang kanyang ina. All her life she thought that she's a living saint. Pero nag kamali rin siya.
Kaya siguro ganon na lamang ang trato ng kanyang ama sa kanya para makaganti sa ginawa ng asawa nito. She felt bad towards her father, nais lang nito na ibigay ang mundo sa kanyang pamilya pero sa kinalaunan ay napabayaan niya ang taong higit na nangangailangan ng atensyon at pagmamahal galing dito. She truly loves her mom dahil utang niya dito ang kanyang buhay. She was just unlucky that she is not from Don Bernado's blood.

"I adored you papa. I'm sorry for my mother's deed. I never wanted to be her daughter and I never wanted to be the constant reminder of her infidelity." humihikbing sabi niya.
Her father is also weeping. Hindi na ito nag salita at sumenyas nalang upang makalapit siya rito.

"Sal—amat Mandy." bulong sa kanya ng ama habang akap akap siya nito nang mahigpit.

Acceptance and forgiveness, what a burden that lifted up.