A Martial's Query (Saint Series #6)

Chapter 16

Chapter 16
Gift

"Oh my God!" mahinang daing ko at inis na inis na sinabunutan ang sarili. "Saan ko ba nilagay yon?"

Kinakabahan kong hinalungkat ang bagahe ko. I'm currently here in front of the condo unit Bianca bought for me. Kanina ko pa hinahalwat ang bagahe ko pero hindi ko pa rin makita ang susi.

Hopeless akong naupo sa sahig at dinama ang sobrang lamig na sahig. Kahit doble-doble na ang coat na suot ko ay nilalamig pa rin ako dahil sa tag-yelo rito sa America, Christmas is coming. Kanina pa akong alas singko ng hapon dito sa labas ng unit, hindi pa rin ako makapasok. It's passed six. Gustong gusto ko na ring alisin ang face mask na suot ko dahil naalibadbaran na ako kaso ayaw ko namang makita ako ng tao.

"Miss, are you okay?"

Mula sa pagkainis sa sarili ay nagpa-panic akong napatayo at nilingon ang babae na biglang lumitaw. She's smiling at me while holding a big bag.

"Uh, your things are at mess, I swear," awkward nyang dagdag nang makalipas ang ilang saglit at hindi pa rin ako kumikilos. "I'll help you—"

"No," mariin kong sabi. Dali-dali kong dinampot ang aking gamit na nagkalat sa sahig, saktong nahulog ang susi mula sa isang damit na nakatiklop. "I can manage," dagdag ko. Binuksan ko kaagad ang pinto at pumasok na doon nang hindi nililingon ang babae.

Nang makapasok ako sa loob ay halos malula ako sa aking nakita. Napakalaki at lawak ng kwarto. Halatang mamahalin. Mabilis akong pumunta sa malaking bubog na bintana para tanawin ang city na buhay na buhay ngayon dahil sa ilaw, idagdag pa ang ilang malalaking Christmas tree.

Nilibot ko ang buong bahay. Habang nililibot ko iyon ay sumisiklab ang galit ko kay Bianca. The house is so big ang very luxurious! Bakit nya ako ginastusan ng ganto? Nakakainis!

"Miss, I'll be in the other room if you need assistance, okay?" sabi pa ng babae. Hindi ko na lang sya pinansin at piniling magpahinga.

Alas dyes ng gabi, nagising ako dahil sa ingay na naririnig ko mula sa labas. Mukhang may nagkakatuwaan dahil mukha silang marami. Dali-dali akong tumakbo sa pinto at lahat ng lock na naroon ay ginamit ko. Ilang sandali pa'y nawala rin ang ingay kaya kumalma ako. I stayed near my door, para akong matutumba dahil sa panginginig ng aking tuhod kaya hindi ko na napigilang mapaupo sa sahig. I can't help but cry. I feel so free but lonely at the same time.

The next morning, maaga akong gumising at pinilit na maging productive. Ayaw ko namang magpaka-lugmok na lang maghapon sa kwarto. I may be scarred but I'm pretty sure life isn't just about pain. I can't depend on anyone now, I have to be more careful. Inayos ko ang buong bahay at pinaaliwalas iyon para sa first step ng aking pag-usad sa nakaraan.

"Go big or go home, Liah!" I cheered myself up. I took the mop and started mopping the floor. "You'll get through this," dagdag ko. I quickly wiped my tears when they started falling as I was mopping.

For the next few days, isang beses lang ako nakalabas ng bahay. Wala pa ako sa elevator ay bumalik na kaagad ako dahil may nakita akong tao roon. Sa takot ko'y nagtago ako. My life is being miserable day by day, but I'm trying so hard to keep up to live. I just need more days, kapag medyo ayos na ako ay maghahanap ako ng trabaho. But before that, I'm planning to see a doctor and a psychiatrist first.

Every night, the memories are still hunting me. Wala pa akong gabi na naitulog ng dire-diretso dahil palagi akong nagigising in the middle of the night. Wala akong nagagawa kundi ang tumulala magdamag. Minsan naiisipan kong sumuko at bumalik na sa Pinas, makiusap kay Chano na tanggapin ulit ako. Kaso hindi ko kaya. He deserves the whole world.

"What?" bungad ko sa babae na ngayo'y nakangiti sa akin sa harapan ng bahay. It's her nth time knocking and trying to give me foods. Hindi ko sya pinapansin.