Αδάμαστος

Mήτρα

Βυθίστηκε μέσα στον στυγνό αυτόν ωκεανό. Σαν βρέφος που σχηματιζόταν ακόμα μέσα στα σπλάχνα της μητέρας του, βρισκόταν μαζεμένος, μια ύπαρξη που απλά ανέπνεε...υπήρχε δίχως να μολύνει τον κόσμο. Υπήρχε ενώ ταυτόχρονα χανόταν. Ο Λουί, κάποτε ένας νέος με μεγάλα όνειρα για τον εαυτό του που θα τον ταξίδευαν στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου˙ ένα παιδί που πετούσε στα σύννεφα των ονείρων του με οδηγό το ατίθασο πνεύμα του, βρισκόταν πια στο απάγκιο της ζωής του και αφουγκραζόταν την μεθυστική αυτή σιωπή στο κενό που είχε εγκλωβίσει τον εαυτό του. Κάθε λεπτό έκλεινε με μια αχνή αναπνοή και άνοιγε με ένα απλό πετάρισμα των βλεφαρίδων του. Το στήθος του ίσα που ταλαντευόταν με την κάθε ανάσα. Τα καστανά του μαλλιά τυλίγονταν στο πρόσωπο του, οι άκρες της κάθε τούφας, χάιδευαν τα μάγουλά του, τα ξερά του χείλη και έπεφταν στα κοφτά του ζυγωματικά, έως σαν κάποιος άνεμος να τα παρέσερνε, έπεφταν προς τα πίσω και ξανά˙ ένας μακάβριος χορός δίχως τέλος. Γυμνός˙ χωρίς περιττά υφάσματα να ενοχλούν το δέρμα του˙ χωρίς ονόματα και ασήκωτες ταμπέλες να τον ορίζουν. Δεν θα γινόταν πλέον ο περίγελος του κόσμου και ούτε η ζωή του θα αποσκοπούσε στις ανάγκες τους για κοινωνικό κανιβαλισμό. Κρατούσε σφιχτά το κορμί του, στάσιμο και ακούνητο σαν άγαλμα που ο χρόνος δεν μπορούσε να αγγίξει. Ο χρόνος ήταν μονάχα μια έννοια που έφθειρε κάθε τι ζωντανό μα τον Λουί τον προσπερνούσε. Εκεί, ήταν ελεύθερος.